Op een donderdagavond trekt een gemeleerd publiek naar de Effenaar om uit hun dak te gaan bij de legendarische band The Levellers uit Brighton, waar ze ruim 34 jaar geleden ontstaan zijn. De support-act voor deze avond is Nick Parcker & The False Alarms.

Dat het publiek niet persé komt voor de openings-act is direct te merken, de eerste zinnen die Nick Parker spreekt komen niet boven het nog steeds kakelende publiek uit, wat helaas een minder begin van de set kenmerkt. De band lijkt’t niet te interesseren, of ze zijn ’t gewend van spelen in pubs, en zet een knap staaltje folky rock neer, of moeten we dit pub rock noemen? Aanstekelijke deuntjes in tempi om op mee te deinen in een bezetting met (akoestisch) gitaar, bas, drums, banjo en viool.

Tekst: Remco Moonen | Foto’s: Justina Segers

De banjo-speler (waarvan ik niet heb kunnen vinden hoe de beste man heet), blijkt later een multi-instrumentalist met een hele goede beheersing op de thin whistle. Éen van de hoogtepunten van deze support-act is het nummer met de prachtige tekst “I Need To Fall In Love With Living Again”. Een nummer wat Nick schreef naar aanleiding van het overlijden van zijn moeder. Het publiek is er dan ook helemaal bij om met de paar laatste nummers van Nick’s set enthousiast te applaudisseren en vooral te genieten van een hoogstaand stukje muziek dat behoorlijk in lijn is met bijvoorbeeld de Charlie Daniels Band in kruising met Mumford & Sons.

En dan het moment suprème: de 34 jaar oude band The Levellers die een enorme live reputatie hoog te houden hebben. Het lijkt in ’t begin direct raak met hits als The Liberty Song en England My Home, toch is er iets aan dynamiek tussen band en publiek wat lijkt te missen. De mensen in de zaal horen ’t redelijk kalm aan, misschien omdat ook de leeftijd van het publiek evenals de bandleden evenredig gestegen is.

Overigens valt ook wat op in de samenstelling van de band: gitarist en backing vocalist Dan Donnelly is nieuw op ’t podium, en didgeridoo-speler Stephen Boakes is in geen velden of wegen te bekennen. Ik heb nog gezocht naar zijn afwezigheid, maar hier niet echt iets over kunnen vinden.

Desalniettemin, terwijl The Levellers de ene na de andere bekende knaller op het publiek uit storten, wordt de afwisseling gezocht met nieuwer werk als “Food Roof Family”, wat in 2020 als eerste nieuwe single in 8 jaar ter wereld kwam over de basisbehoeften van ieder mens. Dit valt direct in goede aarde en de interactie tussen band en publiek kan niet meer stuk, zeker niet als na een nummer of 9 de megahit “One Way” wordt ingezet en ’t publiek luid de tekst “There’s Only One Way Of Life, And That’s Your Own” meeschalt. Een megahit die wellicht naar mijn zin wat vroeg in de set viel, maar niets bleek minder waar.

In de nummers daarop bleven de heren er schepjes boven op doen, waarop nog luider gezonden én harder gedanst werd, wat vooral tijdens de traditional “Dirty Davey” tot uiting kwam in een potje volksdansen avant la lettre bij de eerste vijf rijen van het publiek, waar naar ons vermoeden voornamelijk de Britse nationaliteit werd uitgedragen.

Kortom, een donderdagavond, die voelt als ’n vrijdagavond, al was ’t alleen al om zanger Mark Chadwick’s verzoek voor het laatste nummer “Beautiful Day” om te feesten als was het vrijdagavond. Met een uitgelaten en vrolijk gevoel verlaat het publiek moe en voldaan de zaal om tevreden huiswaarts te keren.