Punkrock komt gewoon het beste tot zijn recht in een kleinere zaal. Dat snappen ze bij de Effenaar ook prima, vandaar dat de artiesten van vanavond in de alternatieve huiskamer van Eindhoven staan, De Altstadt.

Meryl Streek is even een tikkie anders dan de meeste punkbands. Sowieso is het geen band, maar een eenmansformatie. Met zijn ravenzwarte haar en Cramps T-shirt is hij als verschijning opvallend genoeg de aandacht op te eisen, ook al is hij alleen. Het publiek is in eerste instantie wat verward lijkt het als ze hem op het podium zien komen waar hij ons vraagt dichterbij te komen. Alle muziek, een combinatie van beats, synths en gitaar komt van een backingtrack. Daar schreeuwt hij zijn teksten bovenuit. Het is meer een spoken word ding dan zang. Aanvankelijk is het duidelijk moeilijk om een beetje in de act te komen voor het publiek. Dat de muziek wat te zacht lijkt te staan tegenover Meryl’s vocalen helpt daar niet bij.

De act komt pas echt op gang als hij van het podium af komt, en met zijn microfoonstandaard de zaal in gaat. Het publiek wordt in twee groepen gespleten, als een soort erehaag. Daar tussen loopt Meryl, druk en gepassioneerd zijn teksten uitspuwend. Als de beste man een stappenteller bij had, paste het aantal stappen nauwelijks op het apparaat. Dat het hem menens zijn is duidelijk. De Ier spreekt/zingt over de onrechten in de maatschappij zoals een echte punker betaamd. Een bijzonder optreden dat voor sommige bezoekers wat te experimenteel zal zijn geweest. Persoonlijk kan ik de originele aanpak en bevlogenheid van deze act wel waarderen.

The Meffs zijn wat minder experimenteel, maar zeker zo politiek bewogen. Waar Meryl het allemaal in zijn eentje wist te doen, is deze band ook een stuk kleiner dan we vaak gewend zijn. Met slechts vocalist/gitarist Lily Hopkins en drummer Lewis Copsey passen ze gewoon samen met Meryl in een klein busje. Handig touren! Onlangs stonden ze nog in Eindhoven als support van de NOFX-afscheidstour en in Tilburg al voorprogramma van Frank Turner. Nu dus een headline show op een kleiner podium. Eigenlijk een podium wat beter bij ze past. Het contact met het publiek is duidelijk belangrijk voor de band en dat werkt beter in een kleinere zaal. Lily Hopkins heeft een ongedwongen uitstraling en manier van praten die het publiek meteen inpakt.

De set begint meteen vol gas met ‘Stamp It Out’ . De redelijke kale aankleding van gewoon riffs, drums en zang werkt juist door de eenvoud perfect. Het zorgt voor veel energie én de politieke boodschap komt goed over. Lily beweegt energiek over het podium en doet af en toe een uitstapje de zaal in Zo is er een circlepit om haar heen terwijl ze dapper blijft staan zingen en spelen. Over pits gesproken, vooraan is er een kleine maar energieke moshpit en ook de bekende wall of death wordt niet overgeslagen.

Lily draagt het nummer ‘Only Human’ op aan de mensen die met een rotgevoel opstaan maar er op vertrouwen dat de volgende dag beter is. Net bij dat nummer stuit ze op technische problemen. Ze tracht het tijdens het nummer zelf op te lossen met wat gefriemel en gedraai aan knoppen en snoeren. Uiteindelijk komt de geluidstechnicus het probleem oplossen en wordt het nummer gewoon opnieuw opgestart. Ze draagt het nummer nu aan haarzelf op omdat ze zichzelf even niet zo fijn voelde.

Natuurlijk wordt ook nog even gal gespuwd over de politiek. Samen met Lily schreeuwen we ‘fuck Donald Trump’. Schreeuwen op commando doen we ook bij het nummer ‘Stand Up, Speak Out’ waar we die laatste twee woorden mogen aanvullen in de tekst. Afsluiters ‘Clowns’ en ‘Broken Britain, Broken Brains’ zetten het publiek nog heftiger in beweging en uiteindelijk vind een vrouwelijke fan haar weg naar het podium voor een kort dansje. In gouden punkrock traditie mengen Lily en Lewis zich onder het publiek waar ruim tijd is voor praatjes en foto’s. Daarna ontvangen ze de fans bij de merch tafel.

Een succesvolle avond van een band die het nog ver gaat schoppen. Laten we echter hopen dat ze toch nog vaak in kleinere zaaltjes als deze blijven spelen.