Je zal het op basis van de epische heavy metal en ditto album hoezen niet verwachten maar de zanger van Eternal Champion heeft een achtergrond in hardcore bands zoals het legendarische Iron Age maar ook de SXE formatie Far From Breaking (en de bassist zat in War Hungry). De heavy metal van Eternal Champion (denk bijvoorbeeld aan oude Manowar) heeft op plaat dezelfde energie en power als menig metal/hardcore band. Op deze unieke dag (de vorige 29 Februari is alweer vier jaar geleden en toen stonden we aan de vooravond van de corona crisis) staat de grote zaal van Dynamo vol met metalheads die uiteraard spijkerjasjes, leren broeken en flink wat kettinggerei dragen.

Tekst: Maurice van der Steen | Foto’s: Bram van Dal

Op de dubbele heavy metal bill (beiden bands delen de gitaristen en bassist) gaat Sumerlands starten. Ze brengen traditionele metal met veel oog voor detail in het gitaarwerk in plaats van het meer brutale geweld van de headliner. Bij het binnenlopen van de grote zaal zit de band in een midtempo track, bij de volgende gaat de versnelling erin. De band weet van wanten maar de zanger (die zeker een puike stem heeft en ook de hoogte in kan gaan) weet zich moeilijk een houding te geven op het podium. Vaak zoekt hij de schaduw op achter de linker gitarist. Dat zorgt voor een onzekere houding terwijl dit niet nodig is. Tijdens een muzikale uitbarsting gaat hij plots tekeer als een hardcore zanger (met wat fantasie lijkt hij op Ian Mckaye).

Het verkeerde soort charisma voor de muziek die de band maakt. Als heavy metal zanger moet je vooraan het podium ownen. Met de ogen dicht horen we echter geweldige heavy metal met de juiste gitaarpartijen. Judas Priest als invloed maar uiteraard ook Iron Maiden heeft de Amerikaanse band geïnspireerd in de gitaarpartijen. Later in de set komen de staccato ritmes opdraven wat de band kracht geeft. In combinatie met een gitaarsolo komt dat typische heroïsche gevoel van de jaren tachtig toppers bovendrijven. Het tempo gaat in het laatste nummer “Force of a Storm” omhoog en inclusief het geweldige orgeltje op de achtergrond is dit de beste afsluiter die het publiek zich kan wensen.

Met “Fighting the World” van Manowar wordt de zaal opgepept voor Eternal Champion. Na een episch synthesizer intro zou het geweld moeten losbarsten maar het geluid hapert in het eerste nummer nog een beetje. Apart aangezien de drie mannen van de snaarinstrumenten eerder al op het podium stonden. De tempowisselingen van de drummer lopen nog niet gesmeerd en ook de zang komt in het begin matig uit de verf, alsof Jason Tarpey zichzelf niet goed hoort. Dat is na het moment dat hij in beulenkap vol energie het podium heeft betreden.

Bij “The Armor of Ire” gaat het eindelijk de goede kant en horen de zang zoals het hoort bij een krachtige heavy metal zanger. Jason Tarpey staat als een frontbeest op de voorgrond. Door het wisselvallige geluid komt Eternal Champion niet bij elke track (bijv. “The Last King Of Pictdom”) goed uit de verf. Dat is zonde want op plaat schotelt het vijftal puur krachtvoer voor. Zijn de verwachtingen te hoog gespannen vanavond? Naar het einde toe wordt het geluid beter en zie je een band in element en topvorm. Hoogtepunten zijn de toegiften “I am the Hammer” en “Skullseeker” waar zelfs de crossover van powerforce Cro-Mags om de hoek komt kijken. De pure kracht en power van Eternal Champion komt zo op de valreep naar boven. Qua charisma zijn ze de winnaars van de avond maar wat betreft muzikale uitvoering (en het betere geluid) wint Sumerlands nipt.