Wat een keuzestress voordat ik naar dit evenement ging. Draag ik gewoon een vaal Slayer T-shirt of moet ik in jasje dasje komen? Het gaat tenslotte om een heus klassiek orkest dat de rock classics gaat spelen in De Effenaar. De avond heeft blijkbaar genoeg hype gekregen dat de kaartjes als warme broodjes over de toonbank gingen en het is dan ook al geruime tijd uitverkocht. De promo-uitingen beloven dan ook heel wat. Maar maakt het de hype waard?

Tekst: Jochem van der Steen | Foto’s: Jostijn Ligtvoet

Het decor, bestaande uit een hele reeks kaarsen en een groot doodshoofd met horens als backdrop ziet er in het echt een stuk minder indrukwekkend uit dan op de foto. Het ziet er toch een beetje uit alsof het van een carnavalswagen is gevallen. Het orkest is gehuld in zwarte kleding en maskers. Een beetje in de stijl van de Mexicaanse Dag der Doden. Ook hier voel ik enige teleurstelling. Als je wat dichterbij staat lijkt het er meer op dat de plaatselijke Xenos is geplunderd, versus een professionele aankleding. Maar goed, het gaat natuurlijk vooral om de muziek. Hoe was die dan?

Laat me even bekennen dat ik enorm respect heb voor klassieke muzikanten en hun vaardigheden om uit moeilijke instrumenten als een viool überhaupt iets herkenbaars te krijgen. Alle gecoverde rockklassiekers zijn zeker meteen vanaf de eerste noot herkenbaar, vaak tot opwinding en genoegen van de mensen in de zaal die elkaar laten weten over welk nummer het gaat. Soms tot vervelens toe. Het probleem is alleen dat met de gekozen verhouding tussen instrumenten, alle passie en rauwe randjes uit de muziek worden getrokken. De rock ‘n’ roll wordt er volledig uitgezogen. Hoewel met name de cello en contrabas vrij krachtig klinken, ligt de nadruk zoveel op de vioolpartijen dat die vette, warme onderlaag verdrinkt in zweverige strijkpartijen en daar kan het spaarzame gebruik van een effectpedaaltje helaas niet genoeg aan veranderen. Bij een nummer als Rage Against The Machine’s ‘Killing In The Name Of’ doen de blazers het wel goed, maar halen ze het nergens bij de opgefoktere, funky versie van Brass Against die dit kunstje al veel beter deed. Bij System Of A Down’s ‘Chop Suey’ klinken ze meer als een natte scheet.

Nu begrijpt het orkest ook wel dat het riskant is om helemaal te leunen op instrumentale vertolkingen. Daarom hebben ze hun eigen Masked Singer, die onder anderen Black Sabbath’s Paranoid ten gehore brengt. Dat deed ie nog best okay. Echter komt hij bij Linkin Park’s ‘In The End’ wat in ademnood. Zijn vertolking van Motörhead’s ‘Ace Of Spades’ slaat ook redelijk dood, maar wel leuk dat het grote doodshoofd op de achtergrond vanaf dat moment begint te headbangen. Op Limp Bizkit’s ‘Nookie’ springt hij wat rond en laat hij tenenkrommende raps horen. Het springen gaat hem ook niet best af. Jammer dat de kwaliteit van het orkest niet gematched wordt door de vocalist.

 

Lichtpuntje in dit alles is de bassiste die als een soort sexy insect van achter haar contrabas de zaal in kijkt. Haar bewegingen zijn krachtig. Ze heeft iets dreigends en mysterieus in haar schoonheid die de aandacht naar haar toe trekt. Ze lijkt ook het meest rock ‘n’ roll van het orkest, want bij ‘Killing In The Name Of’ kan ze het niet nalaten mee te brullen terwijl ze speelt. Ze krijgt ook nog even de kans om bij de cover van Rammstein’s ‘Du Hast’ mee te zingen. Daarnaast neemt ze even de plek van vocalist in bij The Cranberries’ ‘Zombie’. Die wordt loepzuiver gebracht, helaas ontbreekt hier wederom het rauwe randje en de emotie.

De zwakte van dit geheel komt vooral naar voren bij de Metallica covers van ‘Enter Sandman’ en ‘Nothing Else Matters’. Als je die vergelijkt met wat we hebben kunnen horen van de cellisten van Apocalyptica en Metallica’s ‘S & M’ stelt dit qua warmte en passie enorm teleur.

Ik klink wellicht wat zuur en ik moet zeggen, er waren zeker wel groepen mensen in de zaal die zich prima vermaakt hebben. Een avondje rock classics luisteren is altijd nog beter dan op de bank te liggen met een dekentje en chocomel. De flinke kostprijs en alle hype werden wat mij betreft gewoon niet waargemaakt. Het concept is leuk, maar het schiet gewoon aan alle kanten wat tekort. Het is het allemaal net niet. Een beetje ‘S & M’ van d’n Aldi zullen we maar zeggen.