The Royal is niet meer weg te denken uit Nederlandse stevige alternatieve muziekscene. Overal waar een heftig feestje gaande is, is dit metalcore-vijftal wel te vinden. Maar ze zijn er ook niet vies van om grenzen op te zoeken en daar overheen te gaan, letterlijk en figuurlijk. De band is sinds 2012 actief, maar draait ondertussen mee op het hoogste metalcoreniveau in de Lage Landen. Dat op dit niveau sowieso metalcorebands in ons kouwe kikkerlandje op één hand te tellen zijn, laten we dan maar even buiten beschouwing. De mannen zijn terug met een nieuwe en derde plaat genaamd ‘Deathwatch’, die ‘Seven’ uit 2017 opvolgt. Muzikaal deed The Royal denken aan een mix van The Ghost Inside en Parkway Drive, maar tegenwoordig zijn daar meer invloeden van bands als August Burns Red en Northlane in terug te horen. Kortom, Roy reviewt The Royal royaal.

The Royal heeft goed gekeken hoe de grote jongens het doen en dit naar een eigen sound vertaald. Ze maken intense metalcore vol bombast en breakdowns. Dit wordt afgewisseld onheilspellende, melodieuze, zachtere elementen, die zorgen voor de nodige variatie op een album waarbij metalcore volgens een vaste formule wordt gemaakt. Een vaste formule waar sterk aan vast gehouden wordt en op deze nieuwe plaat zelfs ‘back to basic’ is gestript. Daar waar de gitaarlijnen op bijvoorbeeld het eerste album ‘Dreamcatchers’ zodanig door elkaar heen verweven waren, voelt ´Deathwatch´ wat gestript aan. Ze maakten weliswaar metalcore volgens een welbekende vast formule op hun vorige platen, maar het had nog iets karakteristieks, iets eigens.

Op tweede album ´Seven’ werd dit verder verfijnd en waren de August Burns Red en Northlane-invloeden nog meer aanwezig (*kuch* ‘Creeds and The Vultures’ *kuch*). ‘Seven’ is hun beste plaat waarbij de dynamiek en de verwevenheid van de intense gitaarlijnen van het eerste album nog beter zijn uitgewerkt. Ideeën waren er in overvloed en die vonden allemaal de juiste plaats, waardoor het ook als een rijk album aanvoelt. Vergeleken daarmee klinkt ‘Deathwatch’ basic en kaal. Gestript dus.

‘Savages’ heeft wel behoorlijk standaard chuggy, stompende gitaarriffs, met een refrein waar een melodieus gitaarlijntje aan toegevoegd wordt. In de bridge komt dit tot climax met datzelfde gitaarlijntje. Een vergelijkbare melodielijn is de opener voor ´State Of Dominance´, waarbij wat elektronische effecten aan de sound zijn toegevoegd. Het zijn deze melodielijnen en de effecten die het nummer domineren en daarmee ook weten te onderscheiden van de rest. Dat dit ook echter te veel en overbodig toegepast kan worden, bewijst  ‘Avalon’ dan echter weer. Het elektronische riedeltje waar aan het begin overheen gechugt wordt met de gitaaren, lijkt geen verband te houden met de rest van het nummer. Op ´Soul Sleeper´ komt het dan weer beter tot zijn recht en  drijft het sterk op de bombast en power van de climax.

Ryo Kinoshita van Crystal Lake (geen onbekende band) leent zijn stemgeluid voor de titeltrack, waarbij The Royal een Parkway Drive-je new style flikt: grommende vocalen over een zachte, kibbelende, maar dreigende gitaarpartij, om vervolgens los te barsten in het refrein. Variatie komt in de kortere melodieuzere stukken, waar andere effecten aan te pas komen, zoals in ‘Exodus Black’. Het is een trucje dat August Burns Red ook veel gebruikt in zijn werk, en dat de dynamiek tussen hard en zacht versterkt. Onheilspellende rustigere stukken die de impact van de brutere partijen moet vergroten. Toegegeven, deze overgangen heeft The Royal goed in de vingers, waarmee ze voorkomen dat het eentonig wordt. Het is nog altijd snoeihard, maar is meer van het kaliber ´van dik hout zaagt men planken’, waarbij het de finesse van het oudere werk mist.

De overall sound laat alle instrumenten goed doorkomen, het geschreeuw van frontman Sem Pisarahu is goed te volgen zonder lyrics, maar toch. Ergens voelt de sound beknepen, ingehouden, alsof er toch meer uit te halen was geweest. De ambitie voor bombast zit er in, maar ergens voelt het alsof er iemand met een voet op een slang staat die belemmert dat de volle lading eruit komt. Ow ja, en geen materiaal van The Royal zonder kenmerkende BLEGH!, dus hebben we ze geteld.

BLEGH-count: 11 (Pariah 1x, State Of Dominance 3x, Deathwatch 3x, Nine for Hell 2x, Lone Wolf 2x)

(Disclaimer: een BLEGH! is een BLEGH! en niet altijd zo maar een BLEGH! en kan soms gehoord worden waar geen BLEGH! bedoeld is, of andersom.)