Gisteren trakteerde de Effenaar ons op een avondje atmosferische black metal met Wayfarer en The Ruins Of Beverast. Beide bands zijn geen vreemden voor Nederlands publiek: Wayfarer stond twee maanden geleden nog in Helmond met Enslaved en vorig jaar stonden ze op Roadburn. The Ruins of Beverast hebben we voor het laatst gezien op het Graveland Festival vorig jaar. Nu touren de bands samen door Europa met hun Western Tombs tour.

Tekst: Pepijn Mulder | Foto’s: Paul Verhagen

Wayfarer heeft afgelopen jaar American Gothic uitgebracht, misschien wel hun sterkste album tot nu toe. Het laat precies zien waar ze zo goed in zijn: de balans vinden tussen slepende americana en atmosferische black metal. Perfect voorbeeld hiervan is opener A Thousand Tombs Of Western Promise, dat na anderhalve minuut westerngitaren wordt onderbroken door de snoeiharde openingriff. De bas brult, de drums donderen, het geluid is dik en vol en staat snoeihard. Shane McCarthy komt er goed overheen maar de microfoon van bassist Jamie Hansen is gedurende de helft van het nummer niet te horen. 

Tijdens The Cattle Thief werkt alles weer naar behoren en complimenteren McCarthy’s en Hansens stemmen elkaar enorm. De western riffs, fills en nuances in het gitaarspel komen goed naar voren. Dit wordt doorgezet in fanfavoriet To Enter My House Justified, dat met veruit het lompste intro van het album op een collectieve stank face van het publiek kan rekenen. 

American Gothic heeft wel de overhand in deze set, want pas na drie (van de vijf) nummers komt The Crimson Rider (Gallow’s Frontier, Act I) van A Romance With Violence langs. Na een dankwoordje komt een opname van het intro van False Constellation als laatste nummer langs. Wanneer de band over de opname heen begint te spelen, overstemt het de opname compleet met hun donderend geraas, maar dit is een geweldig outro aan het einde van een geweldige show. 

The Ruins Of Beverast is het soloproject van multi-instrumentalist Alexander Von Meilenwald, vooral bekend als drummer van wijlen Nagelfar. De albums van deze act worden compleet door hemzelf opgenomen maar vanavond is hij vergezeld door vier bandleden. Ook deze band komt op met een opname. Wanneer de instrumenten inzetten, valt meteen op dat deze band een stuk duisterder klinkt. Het is langzamer en neigt bij vlagen meer naar de doommetal. Het publiek deint rustig mee, velen hebben de ogen gesloten. 

Af en toe wordt de dreigende sfeer die de band neerzet versterkt door spookachtige synths zoals tijdens Anchoress In Furs. Dit, in combinatie met de huilende backing vocals geeft het nummer een dreigende heidense sfeer. Deze wordt doorgezet in Between Bronze Walls, opener van Rain On The Impure, het eerste album. 

Met Polar Hiss Hysteria wordt deze dreigende trend gebroken. De pompende drums brengen wat meer tempo in de set. Af en toe vallen de synths wat weg onder al het gitaargeweld, waardoor het geheel wat minder gelaagd klinkt. De set is verder wat onpersoonlijk. De band is niet zichtbaar en zegt geen woord tegen het publiek, heel mysterieus allemaal. 

De set is diverser dan die van Wayfarer; er komen nummers van vijf verschillende albums langs. Maleficia begint met kerkzang met rare effecten. Even later in het nummer eist de synth-orgel zijn plek terug, waar Von Meilenwald met een echo overheen zingt. Het geeft een etherische rust tussen al het doomgeweld door. Mære (On a Stillbirth’s Tomb) brengt langzaam weer wat meer gitaar in de set, zonder de synths van het vorige nummer te verliezen. Het outro van dit nummer, met zijn psychedelische effecten en beukende drums, eindigt uiteindelijk in een harde synthesizer-echo, waar het publiek luid overheen applaudisseert. De kleine zaal van de Effenaar heeft vanavond twee enorm sterke sets gehad van twee enorm sterke bands.