We zijn weer bij het Klokgebouw. Althans, in de rij, wat toch vanaf de eerste edities van rockfestivals in de grote hallen een traditie is. Maar liefst 41 nationaliteiten trok het festival The Sound of Revolution dit jaar en dat is niet mis. Goed, daar is een deel van een beetje pissig afgehaakt na de afmelding van The Bruisers vlak voor het evenement, maar toch.

Foto’s Justina Lukosiute | Tekst Guido Segers

De eerste dag pakken we mee, maar dat is ook een wat compactere versie met maar twee podia. Helaas is één van die podia het Warzone Stage, bekend vanwege de fijne akoestiek in de voorste hal in het Klokgebouw. Nee echt, het zou echt iedereen een plezier doen als we daar gewoon eettentjes in zetten ofzo. Wel heel vet is het lage podium hier, waar die echte hardcore interactie tot zijn recht komt, maar dat is leuk voor de eerste 10 rijen. Daarna is het geluid als koude pap die tegen je trommelvliezen aangegooid wordt. Een metafoor van likmevesje, maar koude pap is in ieder geval niet iets waar je blij van wordt.

De sfeer is wel gemoedelijk, wat misschien komt omdat we de tough guy bands bewaren voor dag twee en vandaag het wat makkelijker te verteren spul hebben staan. Althans, dat is niet helemaal waar, want we vallen net binnen in de 15 minuten durende set van Hangman op het Warzone podium. Direct na de performance van Higher Power mogen de Amerikanen even los en dat gebeurt ook zeker voor het podium. Goed. Kort maar krachtig dus.

Op het hoofdpodium, ook wel het Revolution Stage, staan de UK Subs klaar. Er is een barrier die voelt als een slotgracht tussen het publiek en de band in en dat lijkt de heren een beetje tegen te staan. De energie komt er niet helemaal lekker in, maar Charlie Harper en zijn mannen hebben er zin in en zetten lekker aan. Hadden de Britten niet beter deze geblondeerde spreekbuis kunnen kiezen voor hun doemscenario’s? Dan was het in ieder geval leuk geweest. Het is zo’n gedachte die bij je opkomt, terwijl de band in sneltreinvaart door een selectie uit een oeuvre van 45 jaar heen gaat. Eigenlijk een vreemde eend deze dag, maar wel een hele leuke.

Hoi, wij zijn Backtrack en we komen even alles slopen hier. Althans, de konkelende massa voor/op/door? het podium doet dat vermoeden. Laten we wel wezen, de meeste bands die hier staan zijn fucking oud. Ik bedoel maar, zelfs Ignite heb ik 15 jaar geleden voor het eerst gezien, waardoor ik me zelfs oud voel. De Heideroosjes draaien al zo lang mee, dat ze nog aanspraak kunnen maken op de VUT. Backtrack bestaat sinds 2008 en is eigenlijk daarmee een jonge telg vandaag en dat is te voelen in de energie van de performance. Zanger James Vitalo staat temidden van een draaikolk aan activiteit terwijl hij de teksten van de korte, straffende nummers brult. Het is vet om te zien dat deze muziek nog steeds volgelingen trekt. Gelukkig maar.

Zoli Teglas heeft een koudje opgelopen. Goed ingepakt komt hij het podium op en alsof de hele beleving in lijn moet zijn, takelt het geluid gedurende de set van Ignite net zo hard af als zijn zang. We beginnen lekker hoor, met tracks als ‘Veteran’, ‘Let it Burn’ en ‘Fear is our Tradition’ en een vol geluid, maar tegen de tijd dat we naar het einde van de set toewerken zitten we op een soort semi-akoestisch geluid met matige halen van de zanger. Soms zit het leven tegen en dit is niet de beste set van Ignite. ‘A Place Called Home’ komt nog steeds wel binnen, maar te midden van een gezellig keuvelend publiek is het niet de stomp op je ziel die je zo graag wil hebben.

Het piepen en kraken van de speaker links van het podium is bijna niet te harden, zelfs niet met oordoppen in. De ‘Hare Krishna’ liederen gallen uit de speakers en plots zijn we los met de krishnacore legendes van weleer. Shelter is zo’n band waar je van moet houden en als je positieve hardcore wilt met een boodschap is het misschien wel de band waar je gek op kan worden. In yogi gewaden staan Ray Cappo en John Porcelly met hun band nog altijd klaar om een energieke show neer te zetten, en in het gedrang wordt luid meegebruld met ‘Message from the Bhagavat’ en ‘Civilized Man’. De preken blijven beperkt tot korte, pakkende statements over het verbeteren van je leven en er zijn vooral veel songs. Die energie en passie zijn helaas voor de band vooral waar ze het van moeten hebben want de geluidskwaliteit lijkt alleen maar verder terug te lopen. Maar wat een band, toch?

“All the way from the fucking swamps of Horst!” roept Marco Roelofs het publiek toe over zijn bandje: De Heideroosjes. Dertig jaar is een mensenleven, maar het viertal speelt een uur lang onvermoeibaar klassieke hits. Enneh… heel Limburg lijkt uit te zijn gelopen om mee te zingen met hun favorieten. Naja, niet alleen Limburg. Dit is de laatste festivalshow van de band en de set lijkt wat zwaarder op de hardcore sound te liggen met tracks als ‘P.C.P.O.S.’ en ‘Time is Ticking Away’. Ja, natuurlijk komt ‘I’m not deaf…’ ook langs. Groot gemis vandaag is toch ‘Sjonnie & Anita’, maar het eigenlijk moet je na zo’n set toch wel toegeven dat het een puik bandje is en altijd was. De songs zijn gevarieerd, leuk, energie, maar altijd met een politieke lading. Roelofs is een energieke stuiterbal, die straks in December weer de afkickkliniek in moet om deze enorme rush weer te vergeten. Maar hopelijk doen ze het over een paar jaar weer.