Beide headliners van vanavond zijn niet je typische bandje in hun respectievelijke genres, zowel Fleshgod Apocalypse als het Nederlandse Carach Angren zijn bijzonder theatrale acts. Dat beloofd dus wat op een dinsdagavond in Dynamo.

Foto’s Justina Lukosiute | Tekst Guido Segers

Beide bands hebben hun laatste albums al een tijdje in de schappen liggen, maar de interesse is er niet minder om. Vroeg op de avond is de zaal al aardig gevuld. Een enkeling heeft zijn Carach Angren schmink ook aangebracht.

Het is het Italiaanse Nightland dat vandaag opent. De vier bandleden staan op een aardig volgepakt podium te spelen voor een geintrigeerd publiek. De performance is overtuigend, hoewel de band muzikaal niet erg memorabel mag heten. Met drie gitaristen is het toch een groot deel van het geluid dat op een bandje staat. Een beetje erg veel waardoor het deel wat de band doet op het podium even veelzeggend wordt als de plastic harnassen die ze dragen: het oogt leuk maar eigenlijk stelt het niet veel voor. Toch weet het publiek de symfonische death metal te waarderen, de synths zorgen dan ook voor een groots geluid.

Carach Angren had onlangs de dubieuze eer om weer wat ouderwetse Satanische paniek op te roepen met hun kerstshow in Amstelveen. Voor lange tijd zullen we de band herinneren uit het fragment waarin ze koddig uitleggen ’thuis echt geen geit te gaan slachten voor Satan’. Zelfs lollies brachten Carach Angren en de ChristenUnie niet tot elkaar. Jammer, want Carach Angren is toch één van de beste Nederlandse live bands in de extreme hoek en ook vandaag laten ze dat zien. Goed, de black metal van de Limburgers is het resultaat van 2 decennia Large catalogussen, Abbath memes en de symfonische black metal à la Cradle of Filth. Daaruit gedestilleerd komt de potente cocktail die Carach Angren heet.

Het viertal is geen moment niet in beweging, zelfs de toetsen van Ardek zijn op een bewegend voetstuk geplaatst, wat voor de nodige dynamiek zorgt met een anders wat statische performance. Zanger Seregor beweegt zich continue in schokkende bewegingen, alsof hij een soort marionet is van de muziek. De performance mag in totaal wervelend genoemd worden, waarbij het publiek continue opgezweept wordt. Donkere sprookjes komen langs, zoals laatste single ‘When Crows Tick On Windows’. Die worden ook enthousiast ontvangen door een publiek wat zelfs tot een wall of death bereid is. Afsluiter is ‘Bloodstains on the Captains Log’, maar het publiek had nog wel meer gelust.

Het album ‘King’ is een krachtige prestatie, maar zo ook de presentatie in een live setting. Gehuld in klassieke kostuums komt Fleshgod Apocalypse op, wuivend naar het publiek maar gereserveerd in hun barokke stijl. De laatste plaat van de Italianen deed het enorm goed, er zijn ook een aantal prachtige videos van gemaakt. Live is het een kolossaal geweld van technische death metal met venijnige riff en een drummer in de vorm van Francesco Paoli die een continue barrage aflevert gelijk aan een machinegeweer. Dat komt prima uit, want dat pontificale geweld, met daarover de jankende gitaren en operatic vocalen leent zich er prima voor. De set bevat vooral werk van de laatste plaat. De eerste drie nummers van het album komen dan ook in een rap tempo langs.

Daarna even een uitstapje naar ‘Pathfinder’ van voorganger ‘Labyrinth’. Met enkele rekwisieten of korte intro’s worden de nummers gebracht, dat kan een boek zijn, een rol tekst of een masker voor ‘The Fool’, met dat gekke pianoriedeltje. Die Piano wordt gepassioneerd mishandeld door Francesco Ferrini, maar is helaas vaak niet echt te horen. Wat later in de set krijgt de geluidsman wat meer grip op het geluid en wordt de balans stukken beter. Degene die prima te horen is, is soprano zangeres Veronica Bordacchini. De dame is een opvallende klassieke noot in het overwegend brute werk van de band.Terwijl haar stem opstijgt is de allesverzangende harmonie van drum en gitaar het fundament. De band speelt ontzettend strak, wat de beleving zeker ten goede komt. Theatraal, maar ook muzikaal overweldigend is de ritmesectie vooral in de vorm van Paolo Rossi. Als uit steen gehouwen staat de beste man de bas aan te slaan.

In een set, die toch een aardige greep uit het oeuvre van de band omvat wordt het publiek tamelijk omver geblazen door de Italianen, Met hun bombastische, grootste geluid zeker een memorabel avondje neerzetten in de grote zaal van Dynamo met een show die soms meer performance is dan