“Donker, eigenzinnig en een beetje burlesque”, Schreef Anke Langelaan toen ze in 2017 een 2 Meter Sessie van Tigre Blanco recenseerde voor 3voor12 Eindhoven. Of het Quintijn Lohman, frontman van het duistere muzikale gezelschap, op een idee gebracht heeft weet ik niet. Feit is dat hij “ja” zei toen het Parktheater een jaar later aan hem vroeg of hij Club Salvador wilde organiseren. Een avond met burlesque-entertainment, acrobatiek, muziek en comedy. En zo zijn we inmiddels bij de vierde editie aanbeland.

Tekst: Theo Miggelbrink | Foto’s: Bram van Dal

De show vanavond trapt echter af niet af met en burlesque-act maar met een optreden van aerial silk-artieste Marlene Kiepke die voor haar act ook prima met kettingen uit de voeten blijkt te kunnen. Daarna maakt de Belgische spreekstalmeesteres en drag queen Peggy Lee Cooper haar opwachting. Zij zal vanavond de diverse acts aan elkaar praten en af en toe zelf een song ten gehore brengen. Dat doet ze met veel humor, zelfspot en de nodige kwinkslag.

Pas na een aantal optredens mogen de heren en dame van Tigre Blanco ook acte de précence geven. Namelijk bij het volgende optreden van Marlene Kiepke. Die voor deze act gehuld is in een combat-outfit gecomplementeerd met gasmasker. Maar op de tonen van Tigre Blanco’s ‘Man With No Name’ blijkt die outfit gemakkelijk van haar lichaam te glijden in een wervelend optreden.

Als vervolgens Peggy Lee Cooper weer ten tonele verschijnt om de volgende artiest aan te kondigen maakt Professor Bones zijn opwachting. Een wandelend geraamte én een pianovirtuoos.

Hij laat namelijk de vrolijke ragtime van ‘St. Louis Boogie’ naadloos overgaan in de melancholische klanken van ‘Dead Hours Lullaby’ waarbij Colette Collerette (wat een héérlijk allitererende naam heeft die dame) in het zwartwit gestoken en voorzien van een reusachtige ballon bewijst dat een burlesque optreden niet altijd wervelend en dynamisch hoeft te zijn maar dat er ook melancholie en slapstick in een show kan zitten. De moeite die ze heeft met haar linkersok is namelijk even vertederend als hilarisch.

Maar na haar optreden is het de wederom de beurt aan Tigre Blanco, die met ‘66 Love’ een nieuw nummer aan haar gipsy soul-repertoire toevoegt, gevolgd door Peggy Lee Cooper en Professor Bones. De finale van de eerste helft is echter voor de “vleesgeworden Vargas-pin-up” Tronicat la Miez, die met veel veren en en een weelderige mantel een ode brengt aan sitcom-pioneer Lucille Ball.

Natuurlijk verschijnt na de pauze spreekstalmeesteres Peggy Lee Cooper als eerste ten tonele. Het is tevens háár moment om te shinen. Want met haar rauwe stem weet ze Britney Spears’ ‘Baby One More Time’ volledig naar zich toe te trekken en krijgt ze bovendien de meezingers op haar hand.

De burlesque artiesten laten zich ook van een andere kant zien. Colette Collerette en (medeorganisator) Xarah Von Den Vielenregen zijn in een weelderige outfit gestoken, terwijl Tronicat La Meiz juist zo weggelopen lijkt van een Parijse jaren zestig-catwalk in haar zwartwit geblokte outfit .

Bovendien krijgt de band nu meer speeltijd. Niet alleen passeren ‘Caramba’ en ‘Roll The Nickels’ de revue maar ze zijn ook de ritmesectie voor Professor Bones tijdens ‘Born To Die’ en sluiten fraai af met ‘The Valley’, volgens Quintijn Lohman een van de favoriete plekken van de band om tot rust te komen (ongetwijfeld verwijst de titel van de song naar de San Fernando Valley, de officieuze pornohoofdstad van de Verenigde Staten). Maar de échte climax van de avond wordt verzorgd door Marlene Kiepke. Want wat deze aerial silk-artieste met lakens kan spreekt tot de verbeelding. Laat ik het er het op houden dat haar performance niet voor niets ‘Skyfall’ als titel had.

Quintijn en Xarah hebben met deze show iets moois neer gezet. Voor de muziekpuristen werd de band wellicht een beetje ondergesneeuwd door het visuele geweld van de burlesque-acts, maar zij kunnen natuurlijk altijd nog uitwijken naar het Budelse Cantinetheater waar de band in haar natuurlijke habitat resideert  in een nóg intiemere nachtclubsetting.