Dat Tjalling mooie muziek maakt en net een stap verder denkt in zijn werk dan anderen, dat wisten we al. Zijn vorige plaat, ‘Two People Holding Hands’, vonden we dan ook bijzonder mooi. Maar de gedachte van een live-kunstwerk als cover, dat was helemaal anders. Nu is er ‘A Self Repressed Lie’ en met een volledige band een nieuwe stap in het verhaal.

‘A Self Repressed Lie’ is wederom één compositie van net over de 30 minuten. Een werk dat graaft in het psychologisch conflict met het zelf, vol contrast en subtiliteiten, zoals de artiest het zelf omschrijft. De plaat komt uit als samenwerking tussen Bagdaddy, Sky Lantern Records en Tjalling. Wouter Mollen nam de plaat op in Studio Bosrand en mixing was in handen van Koen Verhees van Tsar Bompa. Mastering voor vinyl deed Bob de Wit van Supernova Studios en Toon de Quant van Audioworkx deed dit voor digitale releases.

We beginnen kalm, bijna postrock-achtig. Denk Explosions in the Sky, tot de stem van Dany van Dorst (ook Tsar bompa) de repetitieve drone doorbreekt met haar klaagzang. Een zangstem die telkens de juiste snaren raakt bij de luisteraar en prima matcht met de emotionele lading die deze muziek met zich meedraagt. De muziek is intens, maar blijft licht. De drums zijn vooral zeer ingetogen wat de gitaarklanken veel meer ruimte geeft om kalm en kabbelend de sfeer neer te zetten. Dat alles als omlijsting van de stem, maar ook verhalend op zichzelf.

Tegen het eind wordt het geluid heftiger, meer richting de post-metal met grootste gebaren, neerstortende riffs en vocalen die schreeuwen naar de hemelen. Het is een wanhoop, een gevecht, met speelse electronica als wars en ietwat vreemd contrast. Na meerdere luisterbeurten kom ik er niet uit of dit nu werkt of niet. Dat lijkt te midden van de beukende ritmes en de zang van Tjalling de Leeuw wel de bedoeling te zijn, terwijl het nummer op een soort afgrond lijkt af te gaan.

Een nummer van een half uur maken, dat niet aanvoelt als een halfuur, dat is een kunst. Tjalling slaagt daarin met een meesterstukje meeslepende post-rock/post-metal, zonder één van de twee te pretenderen te zijn. En dat is lekker. Maar het getuigd ook van een visie en met de muzikanten om hem heen, weet Tjalling de Leeuw een tweede werk neer te zetten dat meeslepend en aangrijpend is. Toch is er genoeg ruimte voor de luisteraar om een eigen plek te vinden in het verhaal en zo te blijven luisteren.