Wordt er nog gitzwarte black metal gemaakt in het Eindhovense? Ja ende zeker is daarop het antwoord. Totenacker bracht dit jaar twee EP’s uit, beiden getiteld met enkel Romeinse cijfers, nummertje één en twee.

De platen zijn volgens de omschrijving opgenomen op St. Severinus Friedhof, een kerkhof op het Duitse waddenleiland Sylt, waar naast families van het eiland ook enkele bekenden begraven zijn, zoals journalist Rudolf Augstein en politicus Gerhard Schröder. Kerkhof en dus Totenacker, niet heel merkwaardig, die link. De muzikant achter de band noemt zich Der Anwohner en we hebben het vermoeden dat dit iets met Throw Me In The Crater te maken heeft.

Totenacker I neemt ons terug naar de prille dagen van de black metal met een rauwe lo-fi sound en onheilspellende klanken. Dit komt in de buurt van die traditionele ‘nekrosound’ die je op de befaamde eerste platen van Darkthrone met name terug hoort. De vocalen zijn gemarteld, getergd en onaards op ‘Die Geisten Beherschen Mich’, de eerste van drie nummers.

Het geluid is repetitief en vooral primitief, bijvoorbeeld op het nummer ‘Schwarze Katze’. Rammelend maar vooral bijzonder kwaadaardig en donker, maar dat is natuurlijk precies de bedoeling. Het bijna onverstaanbare gewauwel en gesnauw draagt daar alleen maar meer aan bij.

Op Totenacker II gaan we een meer atmosferische kant op met een minutenlange intro, die gestaag opbouwt. Met een oude synthklank doet dit dus denken aan die vroege combinatie van synths en black/death, zoals een Bal-Sagoth dat wist te combineren. Het klikt niet helemaal, maar werkt wel. De vocalen zijn een schorre schreeuw, maar wel constanter dan op het eerste plaatje. De muziek is ook trager, zompiger en grimmig in zijn verslagenheid. Met één nummer ‘Mein Friedhof Wacht’ van 13 minuten weet Totenacker je hele humeur dus te verpesten.