Het is woensdagavond, en de meeste liefhebbers van heavy klanken hebben hun portie wel gehad. Bijkomen van Roadburn of een andere show, zoals Lord of the Lost een dag eerder. Maar goed, of Lord of the Lost kwalificeert als heavy, daar kunnen de puristen vast over mopperen, maar hetzelfde geldt voor de headliner van deze avond; Finntroll. Eén van de grote namen uit het folkmetal tijdperk.

Tekst: Guido Segers | Foto’s: Paul Verhagen

Folkmetal is een beladen genre, wat ooit dicht tegen de black metal aanlag, zoals Finntroll op hun debuut ‘Midnattens Widunder’, en later meer gekkigheid liet zien met piraten en liedjes om de ‘rowboat’ op te doen. Een fenomeen waar we ook deze avond mee geconfronteerd worden. Finntroll heeft in die hele ontwikkeling een geheel eigen plek gehad. Zeker, er was een soort rare trollen-cybergoth-look periode, maar afgezien van de trollenoren blijft de band redelijk bij de kern en keerde zelfs na een reeks experimenten terug naar een ’trollish’ black geluid op ‘Ur Jordens Djup’. Daarmee heeft de Finse band, die Zweeds zingt omdat het zo ’trollish’ klinkt, een trouwe schare fans opgebouwt en daarom vandaag in de grote zaal (met wat afgezette delen, maar zoals gezegd; er zijn redenen).

Suotana is aangehaakt op deze tour, waar we toch een show richten het eind van pakken, om de boel op te warmen. Dat doen de Finse heavy power metallers goed, met een aggressief, venijnig geluid en een olijke presentatie. De spaarzame inzet van Engels en de soms houterige overgangen in Tuomo Marttinen’s stage banter maakt ze juist zo sympathiek. Echt catchy zijn de songs van de Finnen niet, daarvoor is het teveel uit de WikiHow over folkmetal maken, maar er zitten veel mooie melodieuze momenten in de natuurthematiek-geladen songs en zo nu en dan een goed meezinghaakje werkt altijd. Hard werk van deze band, die nog teert op hun in 2023 uitgebrachte ‘Ounas’ (het lange nummer ‘River Ounas’ is ook deel van de show).

Metsatöll komt dan niet voor een vers publiek te staan, maar de stemming zit er al aardig in. Toch hebben deze Esten een geluid wat niet typisch is. Het leunt zwaar op een sonore basis, en dus de bas van Raivo Piirsalu en drums van Tõnis Noevere. Soms is dat een rap nummer, maar vaak neemt de folkbasis de overhand en krijgen we solide, heldere, maar wat tragere songs, maar die vervelen nooit. Dat is namelijk waar Lauri Õunapuu zijn gewicht in goud waard is met traditionele instrumenen, zoals de ängipill (een strijkinstrument, denk aan een gekke viool), de kannel (of kantle/kokle in andere Baltische staten), de Torupill (Estse doedelzak), fluit of mondharp. Daarnaast heeft de beste man een stem van steenkool, waardoor je verwacht dat hij ELKE voice-over op tv wel moet doen in het thuisland. Al verhalend gaan we mee op reis naar een plek die voor velen onbekend is, met een folkmetal geluid wat uniek is. Zanger Markus Teeäär regelt het totaal vooral, maar neemt ook de meer typische metalzang voor z’n rekening.

In tegenstelling tot wat in de showinformatie stond, bestaat Metsatöll 25 jaar. Geen wonder dat er een keer getoerd moest worden. Nieuw werk is al weer even in het verleden, maar vandaag mag de band een verrassing heten in de line-up, mede door de energie en fun die je voelt vanaf het podium.

Dan is het de act van de dag, Finntroll. De band springt er meteen in, na een korte intro en veel groen licht. Trollenoren en de nodige schmink doet veel, maar het is vooral 20+ jaar rondtoeren die je terughoort in de solide set. Sommige songs zijn wat harder, en daardoor geschikter voor een moshpit, maar andere hebben dat humppa element, waar lekker op gedanst kan worden. De vaart zit er dan ook lekker in en frontman Mathias “Vreth” Lillmåns is kort van stof tussen de nummers door. Het écht oude werk blijft uit, we richten ons vooral op een bloemlezing uit het werk. Ook deze trollenbende heeft niks nieuws, ‘Vredesvävd’ stamt ook alweer uit 2020. Edoch, de sfeer zit er goed in en de band ploegt vrolijk door.

Maar het nadeel is dat het soms als een routineklus voelt. Drummer Heikki Saari is daar de uitzondering in, maar goed, hij is relatief nieuw met net 10 jaar in het zadel. Henri Sorvali, Samuli Johannes Ponsimaa en Sami Uusitalo, de overgebleven oer-leden, spelen energiek op het oog, maar vragen nooit de aandacht. Bij vlagen barst het feest los, zoals op ‘Trollhammaran’ en andere nummers met een vrolijker karakter. Er is ook een soort encore, maar dan is het toch tijdig af en ondanks alle goede dingen in de set krijgen we niet echt een hoogtepunt. ‘Trollig’ goed, zullen we dan maar zeggen, maar ook de publieksreactie is wat lauwtjes en misschien was dit het gewoon vandaag.