Fietsend over de Vestdijk komen er poëtische gedachten bij me op. Wellicht door de combinatie van lentegroen, de gouden avondzon en de naam van die straat. Vlak nadat de Vestdijk is overgegaan in de Hertogstraat, vind je dan aan je rechterhand, beschut, onder een reusachtige plataan een idyllische plek waar mensen aan houten tafels zitten te eten en kletsen. Ernaast staan rekken met kleurige tweedehands kleding en binnen in de huiskamer kun je drankjes halen voor schappelijke prijzen. Ik heb het natuurlijk over Burgers.

Tekst: Maartje Kunnen | Foto’s: Justina Lukošiūtė

Je hoort wel eens zeggen dat steden hun rafelranden goed moeten bewaken, maar daar ben ik het niet mee eens. Ik denk dat minimaal de helft van de stad ‘rafelig’ zou moeten zijn en dat er voor kapitalistische junkies speciale zones ingericht zouden moeten worden met extra beveiligde winkels om nieuwe, glanzende, plastic spullen te kopen en met karakterloze kantoorpanden om onduidelijke financiële acties in te verrichten. Maar ik dwaal af.

Vanavond zijn we hier voor Plus Instruments ft. Richard van Kruysdijk. Plus Instruments, dat is Truus de Groot en die blijkt de laatste tijd alom aanwezig: met een smartlappen-kroegentocht, bij de eerste Stroomhuis-avond buiten het Stroomhuis en in de laatste editie van Bukblad. Goede verhalen, dus ik móest haar een keer gaan zien. Vanavond kun je gewoon binnenlopen bij dit concert en krijg je de geweldige drummer Richard van Kruysdijk er ook nog bij.

Een jaren-tachtig-tafereel: een drummer en een zangeres met een mengpaneel. Het nummer ‘Aim For The Center’ pakt de zaal meteen. De mensen die nog buiten aan de tafels hingen, druppelen binnen. De Groot is geboren voor het podium of misschien is het haar decennialange ervaring: ze bespeelt het mengpaneel en het publiek. Ze swingt, wijst naar ons en af en toe trekt er een zweem ironie over haar gezicht. Van Kruysdijk zorgt voor een zinderend ritme dat geheel in dienst staat van Plus Instruments. Bij ‘Sexy Machine’ wordt er al aardig gedanst, niet in de laatste plaats door De Groot zelf.

‘You put me in a trance; you’re so special to me.’ De temperatuur in de huiskamer is inmiddels flink opgelopen. De zangeres veegt haar gezicht af met een enorme blauwe zakdoek. ‘Deze song is uit ’82. Hoe kan dat nou, terwijl ik pas 26 ben?’ Harry Mulisch heeft in menig interview verteld dat hij gelooft in een absolute leeftijd, een leeftijd die bepaald wordt door emotie en karakter. (Volgens hem was zijn absolute leeftijd 17.) Waarschijnlijk is de absolute leeftijd van De Groot dus 26 en dat merk je ook wel. ‘It’s so fantastic to be so bombastic!’ De zangeres gilt, gooit haar haar los. De sound is dreigend.

De muziek is niet blijven hangen in de eighties. Die past perfect in deze tijd. ‘I can do without all the bullshit!’ klinkt het en later (niet persoonlijk bedoeld volgens de zangeres): ‘People are stupid; people are bad!’ Niks meer aan toe te voegen toch. ‘Ich bin ein Eindhovenaar!’ is de introductie van het nummer Freundschaft. ‘Alles ist für dich,’ klinkt het gejaagd. De drummer werkt zich in het zweet. Het wordt ruiger, het publiek danst. De Groot blijft bliepjes toveren uit het magische kastje voor haar. Opeens zien we de Theo’s. Ze zijn uit de grot rechtstreeks hierheen gekomen om nog een staartje mee te kunnen pikken. ‘Don’t forget me, babyyyyyy!’ roept de zangeres en zwaait met de grote blauwe zakdoek. Het optreden is veel te snel afgelopen. Gauw kijken wanneer ze hier weer spelen.