Het moest er natuurlijk van komen dat ik hier een stukje over ging schrijven. Wellicht leuk om wat toelichting te geven bij de merkwaardige titel die Tsar Bompa aan hun plaat gaf en hoe Guido Segers in de titel ‘Serieuze Muziek voor Guido Segers in A’  terecht kwam.

Eerder schreef ik  over ‘Waiting on the World to Change van Jon Mayer’ (kan je hier teruglezen). De band, die overigens van samenstelling is veranderd in de loop van inmiddels maar liefst vier releases, viel een beetje over mijn slotzin: “Stel je eens voor dat ze serieus muziek gaan maken…”. Mijn insteek? Tsar Bompa is ijzersterk, zowel live als op plaat. Compromisloos, eclectisch en een complete onderdompeling. Wat nou als ze een plaat maken, die echt een plaat is van begin tot eind? Dan zijn ze onstopbaar. Aan de andere kant (van het beeldscherm) dacht de band wellicht dat ik ze niet serieus nam. Het kwam tot een kort contact en met toestemming (het is een nette band), ontstond deze titel. Nu, dan weet je het verhaal, maar het heeft ook zeker een juweeltje opgeleverd, uitgegeven in een mooie verpakking door Bagdaddy Records!

Maar in alle eerlijkheid is dit album, waarvan ik de titel nu vaak genoeg genoemd heb, een stuk donkerder en heftiger dan het eerdere werk. Serieus? Geen idee of dat een term is die je ooit moet gebruiken bij een band die de toehoorder altijd op laat schrikken. Het geluid is vanaf ‘Another Place Another Way’ heftig, rammelend, maar ook catchy met een duidelijke ’90s vibe. Denk Sonic Youth, The Pixies en misschien zelfs een vleugje Pavement en Guided By Voices en ergens daaruit knalt Tsar Bompa naar voren. De wisseling van vocalen tussen Dany van Dorst en Koen Verhees werken uitstekend. De tergende wanhoop van Van Dorst zet het openingsnummer meteen sterk neer, met de juiste atmosfeer, maar het is later op de plaat gedurende ‘Without Moving’ dat het echt door merg en been gaat.

‘Between Push and Shove’ is de rammelende nummer twee, die je bij de revers van je jasje pakt en rondslingerd. Bedenk zelf maar hoe dat is als je geen jasje aan hebt (ik heb geen jasje aan). Er zit een fijne swing in het nummer, dat uit de losse pols gespeeld wordt met een gedreven basloopje en jengelende gitaar. Het is lekker noisy en verfrissend, zo vlak voor het donker klinkende, bluesy ‘Heaven’. Lars Anthonissen weet zijn gitaar flink door de mangel te halen, maar als je een live-optreden hebt bijgewoond van de band was je al bekend daarmee. Het zorgt voor een nerveus effect in het sowieso bol-van-frustratie-staande nummer. Het daaropvolgende ‘Something To Do’ druipt dan weer van een ander soort ergernis, namelijk de verveling. De hele track voelt alsof hij ingespeeld is al hangende op een bankje in het park met een halve liter Eurosjopper bier in de hand. Misschien is dat ook wel zo. Het raakt dat gevoel wat je ongetwijfeld wel eens hebt op een gare middag of op je werk. Lekker lamlending met die sleur in het geluid.

Dan rest enkel de afsluiter, ‘Without Moving’, welke pijnigend de plaat afsluit. Soms speelt de band lekker hard, dan weer zacht. Het sleept, duwt en trekt, maar jakkert vooral lekker door met een vol noise rock geluid en een gevarieerde beleving dankzij het zingende duo en muzikale diversiteit. Maar wel serieus dit keer, samenghangend en scherp.