Een van de meest eclectische bands uit Eindhoven, die ook nog eens weten een feestje te bouwen, is Tsar Bompa. Tsar Bompa ontspringt eigenlijk een genredefinitie en dat is één van de redenen om van ze te houden. De band heeft een nieuwe plaat uit, de derde EP inmiddels, getiteld: “Waiting On The World To Change van John Mayer”.

De band bracht eerder twee EP’s uit, getiteld ‘Songs That Your Mother Shouldn’t Hear’ en het prijzenswaardige ‘Yakov Dzhugashvili’. Nu is de band tijdelijk samengegaan met de freak wavers van Kieteldood, maar hoe dat precies zit is een beetje moeilijk. Je weet wel, net als de Facebook relatiestatus als je eigenlijk ook niet meer precies weet hoe het zit.

Afijn, muziek. Het album kwam tot stand mede dankzij € 4,20 opgehaald via donaties. Of de donateur van € 5,- de verdere € 0,80 cent terug gekregen heeft is onduidelijk. Het zou best kunnen dat hiervan een pak speculaas gekocht is. De plaat werd opgenomen in Studio Bosrand.

De rare, hectische opening ‘Rugpein’ zit vol met funky loopjes en rare hooks. Ja, dan moet je toch vrij rap aan een Primus denken. De vocalen zijn echter een heel stuk agressiever en de muziek heeft een hectiek die misschien wat meer wegheeft van een Mudhoney of Rites of Spring. Lastig, want het ligt altijd op het randje bij deze boys. De tomeloze energie en ongestructureerde agressie levert een los geluid op, rock’n’roll die bijna ontspoort.

Daar blijft het natuurlijk niet bij, het geluid gaat weer alle kanten op. Slepend, zuchtend, steunend… brullend en mijmerend. De muziek van Tsar Bompa gaat door de emoties heen met rasse schreden. De agressie van een hardcore band, de groove van grungre en dan nog alle gekke toeren van een ontspoorde bruiloftband die de drank- en drugsvoorraad veel te vroeg erdoorheen jaagt. Ik weet niet of zo’n band zo zou klinken, maar een vleugje Primus of Buthole Surfers zit er wel in op de twangy, nerveuze ‘nummers als ‘Wij Zijn Stoer’. De vocalen zijn trouwens in het Engels, wat ook weer gek is. Nerveuze acid rock die plots omslaat in kabbelende beekjes, waar vervolgens weer iemand een steen in moet tiefen en zo voorts.

Opvallende verschijning op het album is Bertus Borgers, die even meedoet op ‘Je Suis Van Nazareth’. Een track met een dikke drive in het geluid, de bekende hypervocalen en die jankende saxofoon van de Eindhovense rasmuzikant. Het hele ding krijgt er bijna een King Crimson vibe door. Het is een heerlijk stuk muziek, maar die hele plaat is goed! Eclectisch, rauw, heftig, maar ook vol met gevoel voor hele puike liedjes.

Stel je eens voor dat ze serieus muziek gaan maken…