‘Uit de riolen van Eindhoven’ snakt naar meer daglicht
Afgelopen zaterdag brachten wij een bezoekje aan ‘Uit de riolen van Eindhoven’ in de Effenaar. Een avond vol met niveau wat van begin tot eind geen moment afzwakking ondervond. Er kan ook niet echt over een hoogtepunt gesproken worden omdat de line-up gewoon ijzersterk was, Tja wat moet je dan? Van start gaan is het antwoord!
Tekst: Yme van galen | Foto’s: Paul Verhagen
The Ballet Bombs
“Bombastueus” – Roy Verhaegh
“Wij zijn the Ballet Bombs”–BOEM en de avond is los nadat genoemde band er gelijk de beuk in zet. The Ballet Bombs lijkt op een band die oude stijlen eigen maakt, maar waarbij het niet aanvoelt als oude stijlen, het voelt gewoon als the Ballet Bombs. Dat is dan een band met groove, swing en beuk. Ook bevat het geheel veel humor, niet alleen het uiterlijk vertoon maar ook de melodieën zijn wat jolig, maar sterk. Opvallend is verder dat al het ‘laag’ bij the Bombs erg helder en groots klinkt, zoals de basgitaar en het grootste gedeelte van de drums, maar het ‘ hoog’ juist wat diffuus, zoals de (dubbele) zang en gitaar. De boze, basvretende mist van geluid bereikt met haar energie een climax en the Ballet Bombs drukken hun stempel op de avond. Ze bewezen bij deze ook hun eerdere uitspraak dat het echt menens was.
The Moonshine Lizard
“Wat moet ik hier eigenlijk allemaal mee?” – Reno van der Looij
The Moonshine Lizard neemt het stokje als volgende over. De naam lijkt an sich een mooie anekdote voor wat je van de band kan verwachten. Het is namelijk enerzijds zweverig met wat psychedelische invloeden welke bijna uitsluitend op een slepende manier gebracht wordt, wat op zich een mooie belichaming is van maneschijn. Maar anderzijds is het ook gegrond, down to earth, en kruipt het over de vlakte als een reptiel. De combinatie van de twee maakt de band erg origineel en daarbij pakt het ook gelijk je aandacht bij binnenkomst. Ze houden zelf ook niet zo van labeltjes en wat dat betreft lijkt alles ze verder wel thuis te zijn, zo lang het maar een hele rare smaak heeft of wringende stijlen kan kruisen. Ohja, en boos. the Moonshine Lizard is BOOSS. Maar dan wel avant-garde boos.
Crusade
“Crusade werkt als een batterij voor het publiek: de’s pas hardcore!” – Antoon van Horrik
Want Crusade werd destijds wel als een frisse wind beschreven, maar soms heb je ook zo’n windvlaag die een stevige rioolgeur meeneemt en daarbij zonder toestemming de gevoelige vliezen van je neus penetreert. Dat geweld kenmerkt natuurlijk een deel van onze scene en onze riolen zouden de riolen van Eindhoven niet zijn als er niet ook een band op de bill zou staan die dat heeft. De schakeling met de vorige acts maakt duidelijk hoe rauw Crusade dan eigenlijk is. Maar niet op de verkeerde manier, want eerlijk gezegd klinkt zo’n papieren zak dan wel heel erg overtuigend als je het zo groot uitversterkt in de Effenaar. De energie is er en het ramt op de creatieve manier zoals we dat van ze kennen, het ritme en de gitaren dansen dan op een fijne manier om de hoge stemlatingen van de zanger heen. Het wisselt in ieder geval continu af en het stoot, stuitert en ook hier is de beuk erg kenmerkend. Als dan op een gegeven moment ook nog de Flying-V gitaren op het podium worden gehaald om ‘Battery’ van Metallica te coveren is het plaatje natuurlijk compleet.
SØWT
“ik wil alles haten en omhelzen tegelijk” – Guido Segers
‘Soewt’ zoals ze dat dan zelf uitspreken, is de volgende om haar smaak te geven aan de avond. Niet dat dat de correcte uitspraak is van ‘ ø’, maar het maakt de band blijkbaar gewoon niet uit dat er een universeel afgesproken uitspraak van desbetreffende klinker is. Dat is dan ook wel meteen een actie die gød door te trekken is naar de rest van hun karakter en daarbij muziek. Ze zitten namelijk overal gewoon net buiten de lijntjes. De gitaren døn bijvoorbeeld denken aan een symbiotische relatie waarin twee onnatuurlijke, soms niks met elkaar te maken hebbende dingen elkaar naadloos ondersteunen, want dat werkt gek genøg prima. Het is ook wel interessant omdat deze doorgaans simultaan andere melodieën spuien, wat het als een soort zwøl orkestje laat klinken, aangevuld door een zang die het daar ten alle tijden in ieder geval niet mee eens lijkt te zijn. De zang is over het algemeen ook altijd zeurderig, slepend of hoe dan ook dissonant. Maar waar dat soort creatieve keuzes mij meestal vervelen na twee nummers verveelt dit geen moment, want Søwt méént het door en door. De beste manier om het geheel te omschrijven is misschien dan: Stel je bent heel boos en verdrietig, maar je snapt de complexe ondertoon van je eigen gevølens niet. Dan krijg je ongeveer Søwt. Complex, heel puur, heel rauw, maar bovenal wordt alles op hoog niveau gebracht.
Lees hier ook nog over de speeddate die we met ze hadden aan de hand van dit optreden
Tankzilla
“Tankzilla is precies wat je wakker houdt gedurende de nacht” – Paul Verhagen
Ik probeer een band altijd graag zoveel mogelijk te zien zoals ze zijn, toch is het lastig om bij deze de naam Peter Pan Speedrock achterwege te laten. De tweekoppige, nieuwe band wiens naam de lading niet zou dekken met enkel het woord ‘Tank’ of ‘ Godzilla’ drukt haar dubbele lompheid ook vrij letterlijk uit in de gitaarsound, deze naast de normale ‘ lomp 1’ sound ook nog een signaal van een octaaf lager naar een basversterker stuurt. Dit wordt dan op een manier gedaan die erg net klinkt en vermijdt modderig te worden. Enfin, nu de sound klaar is is het tijd om te rocken: een goed doorlopende trein aan riffs met complementaire grooves worden op je afgevuurd. De drums maken op een eigen manier melodie en zijn catchy, energiek en strak. Maar het geheel is ook gekleed met soul en is versassend bluesy. Het wordt allemaal met verve gebracht en de decibellen die enkel door twee personen worden geproduceerd liegen er ook niet om, tòch voelt het ook soms alsof er dan toch iets mist hier en daar. Maar wat? Kaal is het dan zeker niet, maar het kan ook simpelweg een kwestie van wennen zijn.
Enfin, als je de schurende stem van Peter Pan Speedrock verwacht, is die extra melodie en ruimte om wat gas terug te nemen wel een aangename verrassing. En ondanks dat die stem en typerende (dan wel dubbel lomp versterkte) gitaarsound van Peter Pan Speedrock er nog wel in zitten, geeft deze muziek een heel ander signaal af. Het heeft wat meer kwetsbaarheid, het flowt wat meer terwijl het ook nog agressief is en de trein der riffs geen eindbestemming lijkt te hebben. Tankzilla heeft dan wel de behuizing van een tank met een kanon en rupsbanden voor ruig terrein, maar het manouvreert eigenlijk heel soepel en is bijna subtiel genoeg voor op de normale weg. Maar ja, dan wel een tank op de normale weg.
Moet er dan echt nog een concluderende opsomming komen waarin wordt gezegd of het een goede avond was of niet? Natuurlijk was het een goede avond. Originele, compleet verschillende bands die je dan presenteert met het bombastische zaalgeluid van de Effenaar. De programmering is wat dat betreft ook zijn naam waard: stevige underground bands die simpelweg meer daglicht verdienen. Als je er nog niet bent geweest, dan is ‘Uit de riolen van Eindhoven’ een must om een keer een bezoekje te brengen!
Follow Us