Het is een beetje minder koud vandaag. Dat is niet zo heel relevant voor een festival in een betonnen bunker, zoals het Klokgebouw (zelfs je bereik is er veelal weg), maar wel heel fijn voor de hardcoreminnende wandelaars in shorts onderweg door de binnenstad. Uit 49 landen kwamen ze naar Eindhoven voor Revolution Calling.

Tekst: Guido Segers | Foto’s: Justina Lukosiute

Vroeg op de middag is het aan de kleinere namen op de affiche om de boel op te warmen. En daar zitten toch met Prowl, Hetze en natuurlijk Swell een paar lekkere namen tussen. We pakken de draad op bij de laatse klanken van Schedule 1, een Canadese band me een nadrukkelijk eigen geluid, wat zeker aan het slot door de zaal met de lockers knalt. Op het ‘Revolution Stage’, wat we gewoon hoofdpodium gaan noemen, staat Undying op dat moment klaar. De band maakte ooit vurige metalcore, maar lijkt op het podium een iets tragere versie te brengen. Dat werkt heel goed, het is juist alsof de emotie er nog dikker op ligt en de songs meer ademen. De vegan hardcore band krijgt dan ook veel respons, ondanks dat het grote podium blij vlagen te groot lijkt en het geluid minder krachtig is. De statement is er niet minder om.

Het ‘Warzone Podium’ heeft gewoon het geluid niet mee, dus dicht bij het podium zijn en het liefste er recht voor is het devies en dat doen we dan voor All for Nothing. De band stond een tijdje op sudderstand, maar met een nieuwe track (split met Achors & Hearts) en wat shows is het weer aan. Maar de band die je een aantal jaren terug overal tegenkwam heeft geen opwarmronde nodig. Het is meteen aan met het meest stuiterende setje van de dag. Vocaliste Cindy weet met haar enthousiasme de zaal in beweging te krijgen. ‘Not Just Boys Fun’ staat op haar jack, en ze benadrukt hoe tof het is dat er steeds meer vrouwen in het publiek zijn. Energiek, ongecompliceerd en positief, dat is All For Nothing vandaag. Good vibes.

Headbussa staat ondertussen gal te spuwen op het ‘Stronger Stage’. De Franse beatdown met death invloeden komt goed binnen. De heren zijn op tour met Terror, en stonden gisteravond nog in Uden. Tof dat ze deze show ook nog even meepakken.

Reproach dan! De Belgen weten hoe ze een puik nummertje thrashy hardcore eruit moeten gooien, en doen dat dan ook met de efficientie van een stel sigma six black belters tijdens een reorganisatie. Felle halen en venijnige vocalen worden uitgespuwd over het publiek, waarna de band telkens terugkeert naar de kalmte waarmee je een ‘plenair overleg’ overleeft. Er zit absolute controle in de manier hoe Reproach hun vuige, ongenuanceerde stomp-punk de zaal in slingert.

Een andere band die je niet kan betichten van subtiliteiten is Bulldoze. Zelden zie je een band zo op stoom komen dankzij de intensiteit van het publiek. De grap is natuurlijk dat de band bijna 30 jaar geleden iets uitbracht en daar dus op teert, een bijzonder fenomeen wat je enkel in de hardcore en (underground) metal tegenkomt. Sinds 2022 is George Puda de frontman, na het ontvallen van Kevin Clark, en dat is geen noodoplossing. De brulboei weet z’n enthousiasme over te brengen op het publiek, en de soms lome midtempo beatdown hardcore van de band (ja, dat is toch wel wat jargon) past bij de bewegingsvelociteit van het publiek vandaag. De heavy metal roots verraden zich in de klef plakkende, zompige riffs. En ja, dan krijg je stagedives, stagedives en als je dan nog even wacht stagedives.

Integrity staat inmiddels ook klaar op het hoofdpodium, met een set die gewoon precies is wat je wil. Als je een generatieve AI tool vraagt om boze midwest hardcore te produceren, dan is de kans groot dat dit eruit komt. Alvorens we los gaan, is er een dude in parka en balaklava die op het stagedivepodium (zullen we dat ding zo maar gewoon noemen?) als een soort hype man het publiek aanzwengelt. Het krijgt een beetje en trap hiphop vibe, maar sonisch is dat nimmer het geval. Main man Dwid Hellion brult als een stel tegen elkaar kletsende grindtegels de diepste hel open. Mokerslagen en krijsende gitaren, het mag allemaal gewelddadig en duister in de metalcore van Integrity en dat is precies wat je nodig hebt op deze middag in deze wereld.

Martijn van den Heuvel herinnert ons dan ook even aan de wereld om ons heen tijdens de set van No Turning Back, en hoe kut die op het moment is. Hij benadrukt hoe belangrijk de diverse afkomst van zijn bezoekers is op Revolution Calling: “It’s amazing. 49 countries, that means 49 cultures and you are all here and I can’t thank you enough.” Vandaag mogen we de wereld vergeten, want hier is iedereen thuis. De intensiteit van vorig jaar komt niet echt naar boven bij No Turning Back vandaag, hoewel de set niet minder sterk is. Mogelijk heeft gewoon iedereen honger en het blijft ook opvallend stil bij de aankondigingen voor volgend jaar. Desondanks moet van den Heuvel zich met de behendigheid van een slangenmens af en toe uit stapels stage invaders wurmen en daar is de boomlange zager toch sterk in.

Highlight van de dag is dan toch wel Judge. De band rondom Mike ‘Judge’ Ferraro en John Porcelly mag gerust een hoeksteen van de hardcore genoemd worden, vooral in de stoerejongenshoek. De toestroom is dan ook groot om deze band (toch wel een hardcore supergroep bij z’n oprichting) te zien. Het lot van zo’n band is echter vaak dat het een beetje tegenvalt. Het geluid is prima, de songs komen ook goed naar voren en de band speelt zeker met gepast enthousiasme, maar nooit weet Judge echt de intensiteit te pakken waar je op hoopt. Porcell is veruit de fitste op het podium en deze zoekt dan ook vaak de podiumrand op probeert er nog wat peper in te krijgen, maar Ferraro als frontman verlaat nooit de vierkante meters waar hij zich gepositioneerd heeft. Het is dan ook het publiek wat het verschil maakt bij deze show. Hoe dan ook, voor velen is het een kans om belangrijke songs een keer live te horen. Respect gaat dan ook naar de Oi! punks uit Buffalo van Violent Way die op hetzelfde moment op het lockerpodium staan en hier tegenop moeten boxen!

Maar hey, dan is het tijd op het ‘Stronger Stage’ voor een ‘jongere’ band die nog net geen 25 jaar meedraait, namelijk de Canadezen van Comeback Kid. Maar eerst nog een spontaan setje van de band Spaced, mocht je je afvragen wie dat waren. De energie is meteen hoog, en dat was al voelbaar toen Andrew Neufeld even meezong met No Turning Back eerder (de crossovercontributies draaien maar door vandaag). Ook hier gaat het er wild aan toe met de crowdparticipatie en de band weet ook een luchtiger geluid neer te zetten. Niet het slepende, zware, maar juist vol energie, lichtvoetig en dansbaar. Daarin klinken de Canadezen toch net wat anders dan veel acts op dit podium vandaag. Het maakt dit ook een hoogtepunt van de dag. Ook hier hebben we een stukje overlap en dus moet je om Comeback Kid te zien, inleveren op de alverzengende metalcore van All Out War op het kleinste podium. Het is daar een beetje alsof de band probeert met hun geweld alle kluisjes in te deuken, zo zwaar en intens klapt deze band erop. Maar het is ook een goed moment om even wat te eten (of The Exploited gaan zien natuurlijk).

CIV is weer heel andere koek daarna op hetzelfde podium. De band rondom Anthony Civarelli speelt eigenlijk alleen nog op speciale gelegenheden en klinkt een stuk milder. Dat maakt het ook een soort rustpuntje, tenzij je één van de onuitputbare crowdsurfers bent. Civarelli heeft er ook veel plezier in om tussen de nummers door te lullen over van alles en nog wat. Hij bespeelt zijn publiek als een dirigent en weet precies hoe de juiste reacties op te roepen en dat is knap. “Only sexy lights tonight, not this white and green. I specifically asked you, you had one job!” grapt hij over de lichtman. Even later nodigt hij mensen uit op het podium te dansen bij ‘Set Your Goals’. “The winner of this dance contests can go to the Murphy’s Law merch table and get a free t-shirt. Tell ‘em I said it’s ok.” Ik kijk uit naar de spoken word tour van Civarelli in 2025 (lijkt me gewoon een goed plan).

De interesse in de legendarische H8000 scene is groot en het is niet ongewoon vandaag om mensen te spotten met een net aangeschaft ‘H8000 Crew’ shirt of een hoodie, met biertje in de hand. We hebben dan ook een band uit de scene in West-Vlaanderen, met het legendarische Congress. De vlijmscherpe metalcore van de band heeft een soort lijzige, doorstompfactor. Er zit net als bij stijlgenoten Integrity weinig dynamiek in de songs, ze volgen een vrij duidelijk parcour. Daarbinnen kan echter van alles, met jankende gitaren en solo’s, maar ook een frontman die plots een handstand maakt en gaat crowdsurfen. Er zit een bijzondere tegenstelling in Congress en juist die frictie maakt het een ontzettend vette band om live te zien. Een grote schare toehoorders heeft zich dan ook verzamelt bij het Warzone podium, en dat terwijl de Godfathers of Hardcore op het hoofdpodium staan. We gaan natuurlijk ook Agnostic Front checken, waar toch de vonken vanaf spatten op meebrullers als ‘Old New York’ en ‘Crucified’. De band is in bloedvorm op het eind van hun tour, en Miret klinkt weer zoals de afgesleten autoband op een tourbus op ‘Gotta Go’. De band sluit af met ‘Blitzkrieg Bop’ van de Ramones en eigenlijk komt hier voor een deel van de bezoekers ook een eind mee aan de dag.

Unbroken speelt daarna nog op het ‘Stronger Stage’ en de bevreemdende, ietwat haperende set is een aparte beleving. Er zit ontzettend veel opgekropte emotie in de band, die soms wat onhandig overkomt in hun stage banter. Zanger Dave Claibourn lijkt ook wat te worstelen met de meezingers en bij vlagen staat hij vooral aan de microfoon te trekken. Het kost de band, die sporadisch speelt, dan ook even tijd om op gang te komen, maar dan is het ook echt goed. Ook is er een bepaalde nederigheid: “We don’t take this for granted. We are not dicks…” Je voelt het gewoon als een track als ‘Blanket’ wordt opgedragen aan voor jezelf zorgen. Claibourn benoemt ook de zelfmoord van gitarist Eric Allen en moedigt iedereen aan die worstelt om met anderen te praten: “Do someting, try anything!”

Een geheel andere sfeer proef je op het kleine podium, waar de olijke Oi! van Lion’s Law de dag afsluit. De band dondert door de zaal met genoeg volume om controle te houden op het geluid. De vuisten worden geheven en het Oi! geroep schalt door de zaal. Een gevoel van saamhorigheid blijft plakken bij het pakken van je jas.

Biohazard sluit dan af op het hoofdpodium, een beetje losgeprogrammeerd als echte headliner en als afsluitend feestje. Het is een band die wel én niet past, een band met wortels in de hardcore, maar met een spagaat in dat tijdperk van crossovers die niet helemaal daarin passen. En daarmee past het allemaal juist wel hier. Biohazard heeft een lange geschiedenis met Nederland en dat komt ook naar voren tijdens de show. Op het podium werkt de afwisseling tussen Billy Graziadei en Even Seinfeld goed en de show is traditioneel sterk, incluis een Bad Religion covertje. Nadeel van de late set is wel een leegloop gedurende de set en dat maakt het een beetje een slot in mineur. (Jochem van der Steen)

Uitverkocht en wel biedt Revolution Calling een breed buffet aan alles hardcore. Veel oude helden met sterke shows in een setting die misschien soms wat problemen oplevert. Ondanks de herhaaldelijke oproep om rekening met elkaar te houden ging het vaker mis voor bij het podium, vaak onnodig. Het is een nadeel bij een genre wat gedijt in compacte ruimtes en uitverkocht betekent altijd randje controle. Dat gezegd hebbende, mogen we blij zijn dat Revolution Calling in Eindhoven hardcore een thuis geeft. Met een veelbelovende set aankondigingen voor 2025 zou het zomaar eens kunnen dat we volgend jaar weer een uitverkochte versie gaan zien met Cold as Life, American Nightmare, Killing Time, Ringworm, Sorcerer, Whispers (tip!), Cockney Rejects en The Beltones. Hopelijk met ook meer upcoming acts en nieuwe gezichten, want hardcore heeft last van z’n/haar/hen rug.