We zijn weer eens ouderwets aan de late kant deze Club Void avond en zien nog net het laatste nummer van de Engelse doomers van Famyne. Op basis van dat nummer kunnen we niet al te veel conclusies trekken, behalve dat deze track prima uit de verf kwam en de publieksreactie behoorlijk enthousiast is. We zijn bij Club Void editie nummer “de tel kwijt” dus. En dat bedoelen we positief. De zoveelste avond in de Effenaar in deze reeks en vanavond is in ieder geval goed bezocht. Dat zal ongetwijfeld komen door de hoofdact vanavond, maar daarover zometeen nog veel meer.

Tekst: Reno van der Looij | Foto’s: Nadia Hagen

We hebben namelijk ook nog Desert storm die de boel opwarmt voordat we vanavond echt tot volle wasdom komen. De Engelsen stonden eigenlijk ook vanavond te boek als de oorspronkelijke headliner, maar daar werd later Nick Oliveri aan toegevoegd. Dat Desert storm prima zelf zijn spreekwoordelijke mannetje staat wordt al snel duidelijk. Wat een dikke vette sound heeft deze band zeg. De gecombineerde spielerei van de gitarist en bassist zorgt voor een muur van geluid die ook transparant en boeiend is. Het klinkt heerlijk. De zang past bij het genre. Denk aan Ben Ward van Orange Goblin, maar een zanger met meer bereik zou deze band naar een nieuw level kunnen stuwen. Neemt niet weg dat Desertstorm een prima indruk achterlaat. Chapeau.

De kleine zaal van de Effenaar maakt zich vervolgens op voor één van de koningen van de Desert rock scene. Nick Oliveri is in dit genre voorzichtig een levende legende. De beste man heeft niet voor niets bijdragen geleverd aan Kuyss, Queens of the Stone Age en speelde met zijn eigen bands Mondo Generator en Stöner op gerenommeerde podia. Als daar dan ook nog eens twee muzikanten bijkomen met ook geen zuinig verleden (hallo Peter Pan Speedrock) voor eenmalige collaboratie, dan heb je een aardig unieke setting te pakken. Peter van Elderen en Bart Nederhand komen namelijk de 2e helft van de set Oliveri versterken.

Voordat dat zover is, speelt Oliveri eerst een klein half uur akoestische nummers. De Amerikaan toert namelijk zonder band in het kader van zijn Death Acoustic tour en opent overtuigend met “Bad Boy 4 Love”. Daarna volgen onder meer de Queens of the Stone Age cover “Auto Pilot” en “Six Shooter”. Toch is het wel duidelijk dat het publiek vooral staat te wachten op het moment dat de versterkers open gedraaid gaan worden. Na een korte ombouw is het dan ook tijd voor het drietal om af te trappen met 13the Floor van Mondo Generator.

Peter van Elderen beklaagt zich met de nodige humor na dit nummer: “Ik wist niet dat die Mondo Generator nummers zo fokken moeilijk waren“. Er zaten in de uitvoering ook wel een paar foutjes, maar dat kun je de mannen nauwelijks kwalijk nemen met slechts één keer gezamenlijk te hebben gerepeteerd diezelfde middag. Het is vervolgens zelfs bijzonder knap hoe strak en moddervet de Kyuss cover “Green Machine” op de zaal wordt losgelaten. Heel de set is het geluid en groove dik in orde en de mannen komen steeds beter in hun spel.

Twee Karma to Burn songs staan ook op de setlist en de foto van de overleden Karma to Burn muzikant Will Mecum wordt als eerbetoon getoond. Met Sailor Man (Turbonegro) en Fuck It komt er een einde aan een korte, maar intense set.  Degene die erbij waren realiseerde zich dan ook snel een unieke bijzondere eenmalige show te hebben meegemaakt. Al mogen ze dit best in de toekomst nog een keer uit de hoge hoed toveren. Hellorado misschien?