Lekker beginnen vandaag met het punkweekend in Eindhoven. Punksteren is eigenlijk gewoon een traditie die ik er graag in wil houden en ik denk velen met mij. Dus, op naar het Stroomhuis, waar we vanavond van up-en-coming punkers Upchuck mogen genieten. De band die ook wel bekend staat als de ‘bloody face band’ uit Atlanta (fun fact: er is een shirt beschikbaar gebaseerd op dat voorval) speelt namelijk de allereerste show ever in Europa in ons Eindhoven en dat is best cool.

Tekst: Guido Segers | Foto’s: Theo Visser

Met zo’n drukke planning is het niet raar dat de drukte tegenvalt vroeg op de avond. Toch is er een prettige opkomst voor de eerste band, die toch ook van ver moeten komen. The Covids komen namelijk uit de hoofdstad en hebben duidelijk een headliner-vibe. Of dat positief is moet je zelf maar bedenken. Met een Toy Dolls-brilletje op (je weet meteen wat ik bedoel, toch?) reproduceert de frontman dat typische snotty punkgeluid met de juiste dosis arrogante sneer erin. En wat dat betreft doet de band het lekker.

Het is toch altijd een beetje sneu als een voorprogramma de hoofdact niet erkent. Nog net iets minder punten is het als je een verhaal vertelt over hoe je verbannen bent uit allerlei barren ofzo (het Stroomhuis kan gewoon best een galmbak zijn) en als je drummer dan nog een keer loeit: Fuck the YOU-ES-EEEEEE! Gewoon niet zo sjiek. Je weet. Afijn, The Covids breken weinig potten, maar spelen een puike opwarmset met veel energie en een houding die duidelijk een symbolische middelvinger is (ook naar mijn mening, en zo hoort het dus). Tijjdens de hoofdact van vandaag wordt ook de merch opgeruimd en afgevoerd, het is nog een lange rit naar 020 natuurlijk.

Allez, het is tijd voor Upchuck en aan alles is te merken dat de band een tikje nerveus is. Gitarist Hoff vertelt vooraf: “Dit was de langste vlucht ooit voor mij, ik ben nog nooit zo ver van uit geweest. Tot nu toe is alles ok, deze plek is echt supervet!” Zangeres KT excuseert zich, de band is vergeten in alle hassle en spanning om hun setlist op te schrijven. Geen wonder dus dat het allemaal even op gang moet komen.

Maar dan is het mooie dat KT een podiumbeest is met energie voor 10 en druk zwaaiend en rondstampend al snel het publiek mee heeft. Elk nummer lijkt teveel; woorden te bevatten, waardoor KT non-stop ons toezingt, steeds sneller. Upchuck dropte afgelopen najaar de tweede plaat ‘Bite The Hand That Feeds’ en dat is echt een hele fijne geworden. Stompende hardcore, groovende doomy/southern passages en ratelende hiphop mengen zich tot een explosieve mix en die komt live pas echt uit de verf. Opvallend zijn de Electric–Wizard-achtige riffs die continue te horen zijn. We gaan ook echt alle kanten op en geen song voelt hetzelfde.

We horen scheurende punk met buzzsaw baslijnen en een hakkend, primitief drumritme. KT vuurt de woorden af alsof het met een full-automatic is, spuugt water over het publiek en duikt meermaals de pit in. De energie is ontzettend hoog. Dan volgt een song als ‘Crashing’, wat ongelooflijk aan Together Pangea doet denken. Zo blijft het dus schommelen. Drummer Chris wisselt nog even van plek met lead gitarist Mikey, zodat hij het Spaanstalige ‘Hierba Mala’ kan zingen. Het breekt lekker even de set op en daarna gaan we gewoon verder. De energie en het spelplezier spatten er vanaf, en die riffs blijven knetteren. Als dit is wat Upchuck komt doen in Europa, dan wordt het ontzettend vet.