De weergoden waren Hit The City vrijdag gunstig gestemd. Terwijl in de ochtend en middag de regen maar bleef stromen (ondergetekende is drie keer tot op het bot doorweekt geraakt), werd het om zes uur ineens droog en kon je zelfs zonder jas naar buiten. Wel zo fijn tijdens het van zaal naar zaal hoppen om nieuwe bandjes te ontdekken. Boos met een boodschap, dromerig met of zonder boodschap, psychedelisch en ironisch, er was genoeg variatie.

Tekst: Maartje Kunnen en Theo Visser | Foto’s: Bram van Dal en Theo Visser

Toxische mannelijkheid een schop onder haar hol geven (ja mannelijkheid heeft een vrouwelijk woordgeslacht) door middel van ruige punkliedjes die je bij de lurven grijpen. Graag! ‘I found out I’m a pansexual man and if you don’t know what that is, we can speak after the show,’ zegt zanger Merlyn Baartman. Met zijn gemillimeterde haar, zwarte blokhakken, het jasje van zijn jagersgroene pak over zijn blote getattoeëerde bast, maakt hij een op-en-top Britse indruk. Hij roept op mensen te respecteren zoals ze zijn. ‘We are who we are. Together we can make this a more beautiful place.’ De show was goed opgebouwd. Op het laatst werd er flink wat galm in gegooid en de gitariste kwam naar voren om te exploderen op het podium. Vanavond heeft Thames in elk geval van Café Wilhelmina ‘a more beautiful place’ gemaakt. (MK)

Na het optreden van Thames effe snel een biertje drinken met onze schrijfster, we hadden nog niet eerder met elkaar samengewerkt. Snel, omdat de programmering van de optredens van Hit The City zo dicht tegen elkaar gepland zijn, dat je nauwelijks tijd hebt om een praatje te maken of om op tijd te zijn bij de volgende locatie. Maar ja, het bier moet ook niet warm worden.
Ik was dus een beetje laat bij The Jack. En ja hoor stampend druk. En dan moet je als fotograaf toch helemaal naar voren. Gelukkig ben ik niet van gisteren. Op het podium de Ierse band Naked Lungs. Jongen, dat was meteen ‘recht in je gezicht’, mijn tas met fotospullen explodeerde zowat met zoveel geweld op het podium. Naked Lungs presenteerde hun nieuwe album ‘Doomscroll’. (TV)

Een sympathieke groep, speelse liedjes, vrolijk gezwaai met een tamboerijn. De montere zangeres heeft een stem die flink de hoogte in kan, maar laag en sensueel klinkt als ze het publiek in Popei toespreekt. Tekstueel is er sprake van een onheilspellende ondertoon. Hoe dromerig ‘Champagne Apocalyps’ ook klinkt, de ondergang is nabij. M. Lucky omschrijft hun muziek als kwispelpop en de danspassen van de zangeres op het podium passen daar goed bij. Geen kommerloos gekwispel, maar kwispelen tegen de klippen op. (MK)

In The Jack gaan we van Ierland naar Engeland, met de band Bad Breeding. ‘Slechte voortplanting’ of ‘slechte fokkerij’ zoals Bad Breeding vertaald is op internet. Het zal je als ouder maar gezegd worden. Maar Bad Breeding heeft het anders bedoeld. In meedogenloze anarchopunk-geïnspireerde nummers vallen ze een maatschappij aan waarin het belangrijk is wat je individueel presteert. Dat is maatschappij die wat mij betreft prima de naam Bad Breeding mag hebben. (TV)

Niks mis mee, zuivere zang, synthesizer, beetje dromerig, beetje zweverig. Malu maakt prima achtergrondmuziek voor een rokerig jazzcafé. Voor een live-optreden in Popei waarbij je in een donkere zaal staat, zonder cocktails nippende filosofen in coltrui om naar te kijken, was het wat statisch. De zangeres stond heupwiegend op het podium, de band speelde lekker, maar er miste een opbouw in de show. De gitarist met het Holleeder-kapsel en leren broek had nog wel een stoutmoedige uitstraling. (MK)

Ondanks de openstaande deuren van het Stroomhuis, loopt de temperatuur hier flink op met Femme Fugazi. Strakke postpunk zet de zaal in vuur en vlam. Bij de ode aan Gerard Joling gaat de bassist het publiek in om te kijken wie er deze keer de lp van deze ‘Nederlandse George Michael’ heeft verdiend. Een jongeman met blonde manen en wilde danspassen is de gelukkige. Het gaat hard, het gaat lekker, de zaal wordt opgezweept. ‘Het volgende nummer is voor ons mam,’ laat de zangeres weten. ‘I’m in a punk band now!’ Ik denk dat ‘ons mam’ het liedje thuis kon horen. (MK)

Als een hedendaagse Julio Iglesias staat Cosmic Crooner achter de microfoon. De pilotenzonnebril, zwoele blik, het net iets te ver open staande overhemd en de bewegingen, alles is ‘fout’. De muziek en de teksten hebben precies de goede balans tussen lullig en retecool. Op het eind gaat de band los in een psychedelische trip. Een orgel geeft een oorverdovend snerpend geluid. De zanger valt steeds meer uit zijn rol van jaren 70-playboy. De act is overduidelijk ironisch. Wat mij betreft had de ironie wat minder dik aangezet mogen zijn, in de videoclips is het wat subtieler. Desalniettemin een goede afsluiter voor Popei deze avond. (MK)