Een vooral jong publiek heeft zich in Dynamo verzameld om zich te laten onderdompelen in een flinke partij nu metal. De zaal is ongeveer voor de helft gevuld. Geen slechte opkomst, ook geen grote. Nu moeten de namen op het affiche van vandaag zich ook nog steeds wel een beetje bewijzen natuurlijk.

Tekst: Jochem van der Steen | Foto’s: Bram Geurts

Profiler opent de avond. Met slecht een enkele gitaar, bas en drum is het geluid vrij transparant en groovend. De vocalen van zanger/gitarist Mike Evans weten live prima te overtuigen. De baspartijen krijgen een prominente plaats in de nummers en het is een genot bassist Joe Johnson deze vol overgave te zien spelen. Hoe belangrijk die baspartijen zijn blijkt wel als op het laatste nummer Mike de gitaar laat staan en alleen op de bas en drums wordt gebouwd. Op dit nummer wordt Mike ook nog even vocaal bijgestaan door The Gloom In The Corner’s frontman Mikey Arthur.

Met de stem warmgedraaid geeft Mikey wat indrukwekkend vocal geweld weg tijdens de set van The Gloom In The Corner. De conceptgedreven metalcore van deze Australische band is een stukje agressiever en harder dan de nu metal van de openers van de avond. De nummers zijn echter ook vrij gelaagd. Vette breakdowns worden mooi afgewisseld met melodieuze zanglijnen. Dat de heren het hart op de juiste plaats hebben blijkt wel uit hoe ze ‘Nor Hell A Fury’ opdragen aan de slachtoffers van huiselijk geweld. Een stuk vriendelijker geweld zien we in de opgestarte moshpits. Daarnaast komen er nog wat crowdsurfers en stagedivers voorbij. Kortom, een enthousiast publiek.

Nog enthousiaster is dat publiek bij headliner Vended. Natuurlijk bekend als de band met de zonen van Slipknot’s Corey Taylor en Shawn Crahan. Zouden ze hier mogen headlinen zonder die beroemde ouders? Wellicht nog niet met het beperkte songmateriaal wat de band heeft. Dat doet echter niets af aan de kwaliteit van de band. De agressieve nu metal nummers hebben verdomd veel vaart en soms wat groove. Vocalist Griffith Taylor heeft een flinke podiumpersoonlijkheid en zijn rauwe vocalen rivaliseren die van zijn vader.

Ze kunnen rekenen op flink wat publieksparticipatie. Naast een ruige pit, crowdsurfers en stagedivers gaan de vuisten op commando meteen in de lucht en wordt er duchtig rondgesprongen. Ook gaan de lampjes van de telefoons op verzoek van Griffith de lucht in, maar gezien het niet bij een ballad is lijkt dat wat onnozel. Over ballads gesproken. Het zwaktepunt van de band zit hem een beetje in het ontbreken van rustpuntjes. Het is vooral een verpletterende stoomwals en de nummers gaan op den duur behoorlijk op elkaar lijken. Dat gezegd hebbende blijft het energiegehalte bij artiesten en publiek de hele avond hoog, tot aan de twee nummers als toegift aan toe. Alle respect daarvoor!