Het belooft een mooie avond te worden. Ik ben bij de show van Citizen met Drug Church in het voorprogramma. Het is de eerste show in Dynamo’s verbouwde zaal en een van de eerste concerten waar ze hardcups hanteren. Een hoop nieuwigheid dus, maar wel een goede verandering.

De show is strak uitverkocht, zelfs op Ticketswap gingen de tickets erg hard. De zaal staat bomvol met eind-tieners en begin-twintigers die een voelbare knaldrang met zich meedragen.

Tekst: Pepijn Mulder | Foto’s: Charlotte Grips

Wanneer Drug Church het spits afbijt staat het beneden al bomvol. Het geluid is dik en zwaar, de bas is goed hoorbaar in de mix. Zanger Patrick Kindlon spreek-zingt cynisch en zijn stijl doet op momenten denken aan die van Raygun Busch, zanger van Chat Pile. Hij heeft er zin in en het jonge publiek deelt die energie. Kindlon geeft af en toe de microfoon af aan de voorste rij zodat zij mee kunnen zingen, ware hard-corestijl. De moshpit is minder hard-core, ik zie geen spinkicks maar vooral veel jongens en meiden die lekker lopen te stuiteren en tegen elkaar op botsen. Het geeft een onschuldige, gezellige indruk.

De band zelf speelt erg strak, dit komt de muziek enorm ten goede. Hun plek als voorprogramma nemen ze erg serieus, maar uit alles blijkt dat ze die plek eigenlijk al voorbij zijn. Na drie kwartier steengoede show komt er een oorverdovend applaus uit een nog nadampende zaal; Drug Church heeft het publiek letterlijk en figuurlijk opgewarmd Het is de beurt aan Citizen. Ze staan voor het eerst in Dynamo, met hun Calling The Dogs Tour ter promotie van het gelijknamige album. Ze openen met Hyper Trophy, de tweede single van het album. Het is een lekker upbeat groovy nummer dat meteen wordt meegezongen. Nog meer dan bij het voorprogramma wordt er enthousiast gestagedived. Sommigen blijken meer ervaren dan anderen, maar daarover later meer.

Zanger Mat Kerekes geniet zichtbaar van de energie die hij en zijn band terugkrijgen van het publiek. Dat is ook niet verbazingwekkend; bijna alle nummers van Citizen hebben heel catchy refreinen die uitnodigen om mee te zingen. Mat zelf komt goed boven de rest van de band uit en zingt loepzuiver. Na een kleine check of iedereen het naar zijn zin heeft krijgen we drie opeenvolgende nummers van debuutalbum YOUTH (The Summer, How Does It Feel en Your Head Got Misplaced), die erin gaan als koek. De band leunt erg op het succes van hun debuutplaat, het is en blijft wel het album dat een speciaal plekje in het hart van menig Citizen-fan heeft veroverd.

De set wordt voortgezet met een goede afwisseling tussen oude, nieuwe, harde en wat rustigere nummers. Alles wordt meegezongen en de temperatuur stijgt. Zelfs bij de mensen die vooral stilstaan zie ik glimmende voorhoofden en nat haar, het voelt bijna alsof we in een tent staan op Jera. Op een gegeven moment wordt de show stilgelegd; er is iemand verkeerd terechtgekomen met stagediven. Kan gebeuren, dat is het risico van het vak. Kerekes vraagt ons niet meer te stagediven en ons ‘op een andere manier te uiten die wat veiliger is’. De show wordt hervat en er worden flesjes water uitgedeeld.

Het pop punk-achtige When I Let You Down, een lekker rammelig nummer met makkelijk te onthouden tekst is het laatste nummer. Iedereen haalt zijn laatste kracht uit de tenen om een circle pit op gang te krijgen. Hierna volgt toch nog een encore en na een dik uur Citizen gaat iedereen dik tevreden naar huis. Dit was een goede ontgroening van de verbouwde Dynamo-zaal.