“Maar de vrouwen uit Brabant zijn net ietskes beter…”, zingen de mannen van Vergane Glorie gedrieën tijdens de slotsong in Muziekgebouw Eindhoven’s café M. Een vrije bewerking van Pat Green en Lyle Lovett’s song ‘Girls From Texas’. Achter Vergane Glorie gaan de Brabantse troubadours Martijn Kuijten (Gemert) Björn van der Doelen en Ruud van den Boogaard (beide Eindhoven maar met respectievelijk Bossche en Knegselse roots) schuil. En anders dan die slotsong doet vermoeden gaat het optreden allerminst over Brabantse schoonheden. Maar juist over de meer markante figuren die Brabant rijk is. Van Deurne tot Tilburg en van Den Bosch tot Sint Willebrord.

Tekst: Theo Miggelbrink | Foto’s: Ronald Rietman

Maar voordat de heren acte de présence geven is het eerst de beurt aan Niels Verhoeven uit Riethoven, die geheel in Stevie Ann-stijl schuil gaat achter het Engelstalige pseudoniem Niall Hoover. De jonge zanger heeft een fraaie stem en is een nog virtuozere tokkelaar. Hij begon ooit met liedjes schrijven nadat zijn moeder was overleden. Maar juist tegen het einde van zijn optreden, waneer die ode aan zijn moeder op de setlist staat, hapert z’n set. Vergeten akkoorden en een dito tekst spelen ’m parten. Dat is echter een klein smetje op het blazoen van een verder fraaie openingsact.

Onwillekeurig vormt het ook een mooie opmaat naar het optreden van Vergane Glorie. Want muzikale bloedbroeders Martijn, Björn en Ruud laten ook regelmatig steken vallen. Maar iedere oneffenheid in de set wordt gladgestreken met een humoristische kwinkslag, waarbij de heren elkaar regelmatig verbaal tegengas geven en daarmee de lachers op hun hand hebben. Bewonderenswaardig als je bedenkt dat de liedjes veelal gaan over weliswaar kleurrijke, maar vaak ook enigszins tragische figuren aan de zelfkant van de samenleving.

Maar de kracht van de heren schuilt ’m er in dat ze zulke warmbloedig liedjes over die markante Brabanders geschreven hebben dat die historische figuren vanzelf gaan leven en een plekje in je hart veroveren. Ze trappen af met ‘Wilhelmina van Neervan’ een dame die in de negentiende eeuw op mysterieuze wijze verdween in het veengebied van De Peel bij Deurne en pas ’s winters weer teruggevonden werd. Dat liedje, geschreven door Martijn, was de start van deze liedjesreeks zo verteld “spreekstalmeester” Björn ons. En dat leidde uiteindelijk niet alleen tot een theatertournee die nu al zo’n anderhalf jaar loopt (en waarvan Folkforum’s Mirjam al eens dit verslag schreef over de try out), maar ook tot een fraaie serie op Omroep Brabant. Helaas heeft het liedje over Wilhelmina Neervan de serie niet gehaald omdat er, behalve de mondelinge overlevering, toch wel erg weinig informatie over haar voorhanden was.

Dat geldt echter niet voor andere kleurrijke figuren als Tôntje d’n Dwerg (Oploo), Mie Moors (Bladel) of Janus Kiep (Den Bosch). Shout out overigens naar de Ruud van den Boogaard de “stille kracht” van het stel. Want de enkele keer dat zinnen in liedjes niet helemaal lekker in het metrum passen, zoals bij ‘Klaveren Vrouwke’ (Sint Willebrord), verbloemt hij dat virtuoos met een fraai gitaarloopje.

Of de setlist iedere avond dezelfde is weet ik niet, maar ik gok dat deze aangepast wordt aan de stad of het dorp waar de heren optreden. En vanavond is Eindhoven aan de beurt. Dus vanavond heeft stadsprediker ‘Arnol Kox’ de eer om als voorlaatste een ode te krijgen. En misschien is Karin Kroon, die Arnol Kox in ’96 genas wel een van de “vrouwen uit Brabant” die Martijn, Björn en Ruud zo mooi in de slotsong bezingen.