Ik heb een hekel aan Videocalls, of ja… ook weer niet. Ik vind het wel handig voor interviews met opnemen enzo, maar ergens is het ook heel ongemakkelijk. Best vaak heb ik videocalls met een goede vriendin en ik voel me altijd zo’n onhandige pannenkoek. Je kan eigenlijk niet zeggen wat je wil zeggen, alles is altijd afhankelijk van een soort wederkerigheids-collaboratie-principe en je moet altijd checken of de ander je wel ziet of hoort. Dat gaat altijd mis als je iets belangrijks hebt gezegd. Maar dat heeft allemaal geen fuck te maken met Videocall, de band. Want die vind ik dan weer supercool.

Foto: Ruud Hermans

Effe voor de vorm ook een introductie, want Videocall (toch wel een ding wat we sinds de pandemie allemaal kennen) bestaat uit Jordi de Backer op gitaar, Cas Zeegers op bas en Myron Berger op de drums. Dan heb je dus gewoon een Eindhovens arsenaal op ’t podium staan met ervaring uit Tsar Bompa (toch een persoonlijke favo – hartje), Tamarin Desert, Bombardier Muffy, Gramma, Brew, Gulls en Rozje. Tezamen maakt men muziek met een duister postpunk smaakje.

Dan kan je normaal zoiets gaan doen als een EP’tje opnemen, maar dat doen we even lekker anders met een liveshow, opgenomen in het Stroomhuis (waar anders als Jordi de Backer het clubje bij elkaar getrommeld heeft). Het enige wat je dus mist is koude tenen en een onbestemde geur, maar die kan je vast wel reproduceren (ik heb mijn tenen ferm tegen de kachel geplempt, want daar heb ik dan geen zin in). Ook leuk om te lezen dat Koen Verhees achter de knoppen zit, maar die zie je natuurlijk niet. Maar dit is geen namen-drop-feestje, het gaat om de muziek.

Ok, na een ‘Hi There, we’re Videocall’ gaat de band aan de slag. We krijgen een soort kille post-punk met een Cure-randje. Centraal in het stuwende ritme horen we de zang van de Backer, die op de eerste song ‘Pressure’. En als ik The Cure zeg, bedoel ik eigenlijk ook Joy Division. Ergens daar tussenin, dus niet The Cure van ‘Pictures of You’, maar van ‘A Forest’. En als dit helemaal niks zegt, is het hoog tijd da je naar The Cure gaat luisteren. Of naar Joy Division. Allebei essentieel luistermateriaal.

‘Once Again’ volgt, een nummer waar we even wat gas terugnemen. We zien een band op volle focus, maar ook heel zuiver. Soms een kraakje in de stem, een gemiste snaar of een inconsistentie in de drums… Heel klein, maar daarom zo essentieel in dat warme, authentieke geluid wat de band zoekt. En wat is die pulserende bas toch fijn! Dat is trouwens alleen al een reden om naar Joy Division te luisteren, die bas. Maar dan kan je dus ook net zo goed nu eerst naar Videocall luisteren. Soms, heel soms, schuurt het geheel wat met elkaar. De Backer excellereert in de flinke halen, kan ook goed het mijmerende tussenstuk verwoorden, maar ergens daar tussenin valt nog wat te halen. Maar hey, dat constateer ik na de derde luisterbeurt.

‘Apologies’ is het slotstuk, waar nog wat meer expressie in zit, maar ook ruimte voor de drum om de aandacht op te eisen. Machinaal goed, terwijl de Backer met ’n bietje vocal fry speelt. Dan bouwen we tot een crescendo en plots einde. En nu let ik net wat meer op de teksten. Die zijn ook erg goed, slim, en toch goed verwoord. Consider me impressed. Ik las elders dat de band de spanning niet vast hield, maar dat vind ik met alle respect een beetje onzin. De kunst van dit geluid is dat er continue spanning op staat, en dat doet de ritmesectie uitstekend. Er is continue dat gevoel van onvervuldheid, dat hunkerende, dat dramatische. Daarom gooi ik The Cure er ook in als tegenhanger van het vaak lijzige Joy Division. Er zit meer gevoel in namelijk bij Videocall, en dat maakt ze zo tof.

Nou denk je natuurlijk: ‘jow, 10 minuten video, ik wil meer’. Ja, dat kan. Dan ga je toch lekker op 27 januari naar de Effenaar voor ‘Uit de Riolen van Eindhoven’ voor Videocall en meer lokaal geweld. Zouden meer mensen moeten doen. Hier is een linkje, is het nog makkelijker.