Image Image Image Image Image Image Image Image Image Image

| 4 december 2024

Scroll to top

Top

Vijftiende editie Misty Fields is overtreffende trap van eerdere edities

Vijftiende editie Misty Fields is overtreffende trap van eerdere edities
Theo Miggelbrink

Deze vijftiende Editie van Misty Fields — die na twee jaar radiostilte eindelijk weer door kon gaan — lijkt in alles de overtreffende trap van eerdere edities Daar waar uw recensent in 2018 (zijn laatste keer) nog een festival trof met één tent (De Mist) en een openluchtpodium (Het Bos) is er nu nog een tent bijgekomen namelijk Het Veld. Terwijl De Mist in grootte verdubbeld is.

Wat gebleven is zijn de Kunstroute met onder andere een mini-Trabant en felgele menhirs én de het Entree Café, voor uw meest foute singeltjes.  En terwijl in 2018 een enkele indiepop sensatie op het podium stond maar het festival verder vooral nationale namen boekte, staan nu bekende indiepopnamen als TRAAMS en Protomartyr en Gilla Band op het affiche. En oké nineties klassieker ‘Canonball’ is dan weliswaar niet te horen op het festival maar Kelley, de oudste van de Deal-zusjes, is er wel als bandlid van Protomartyr.

Tekst: Theo Miggelbrink | Foto’s Gerrit Smalbrugge

 

Misty Fields – Dag 1

Wij vallen haverwege in Bij Sheamless. postpunkers die qua sound en vibe herinneringen oproepen aan Claw Boy Claw ten tijde van “The Shocking Shades Of Claw Boys Claw”, of aan Cave toen hij nog een jonge woesteling was en niet de marsepeinen-versie van zichzelf die hij tegenwoordig is. Maar we krijgen net te weinig mee van Nijmegenaren om er echt een gefundeerde mening over te vormen. Het smaakt in ieder geval zéker naar meer.

Daarom haasten we ons naar afloop naar Christopher Paul Stelling. Uw recensent vraagt zich stiekem of of hij famille is van EO-presentatrice Marleen Stelling, Maar het harige opdondertje mist de vroom-wulpse blik van de knappe EO-blondine. Muzikaal zitten zijn liedjes in ieder geval erg fijn in elkaar. Daar valt weinig op af te dingen En met zijn heerlijk energieke set is het aangenaam wakker worden. Het Veld zal de komende dagen overigens vaker openen met een “energieke-man-met-gitaar”.

De Britse postpunkers van Bilk blijven met hun openingssongs ruimschoots binnen de Matthijs van Nieuwkerk-norm. Helaas houden ze dat niet vol. Maar ze maken lekker “crunchy” postpunk met lekker stacato uitgespuwde teksten. Al zou song “Don’t Work For Me” zo uit de koker van The Fun Loving Criminals hebben komen. Na het heerlijke “Daydreamer” loopt de band, met nog een een kwartier speeltijd op de teller, geïrriteerd van het podium, om mopperend weer terug te keren voor één enkele toegift. Of het technische problemen zijn of dat de band ergens anders over geïrriteerd was, is niet helemaal duidelijk, maar de setlist biedt uitkomst. “Daydreamer” is de laatst vermelde song. Waarschijnlijk heeft de band aan het begin van de set iets te graag Nederland’s bekendste talkshowhost willen pleasen. En met een handvol singles en en een enkele EP maak je dan geen drie kwartier vol.

Holiday Ghost, dat aansluitend in op Het Veld speelt klinkt net zo “grofkorrelig”, maar hun op sixties garage geïnspireerde sound klinkt een stuk relaxter. Een ding hebben ze gemeen met hun opgefokte landgenoten van van Bilk, hun set dreigt al net zo ruim binnen de officiële speeltijd te eindigen maar dat wordt opgelost met de gortdroge constatering van drumster Katja Rackin: : “We are really early apparently, so we are going to do another song”.

“Nu al een van de hoogtepunten van Misty Fields 2022”, schrijft Misty Fields op haar eigen website over Chappaqua Wrestling. Dat schroeft de verwachting voor het concert van deze Mancunians flink op. Zéker omdat ze ook veelvuldig met stadsgenoten Oasis vergeleken worden. De Britten missen echter de attitude van hun stadsgenoten. Maar dat wordt ruimschoots gecompenseerd met fijne songs die de hoogtijdagen van de Britpop in herinneringsroepen en als troef hebben ze bassist Jake Macleod die met zijn spel het geheel nog eens van een heerlijke eighties twist voorziet. Fijne show waarbij het publiek voor het eerst dit weekeinde los lijkt te komen. Al is het wellicht nog wat te vroeg om te constateren dat ze een van de hoogtepunten zijn.

De groovy en spacey-muziek van het Portugese  10.000 Russos Lijkt op Moon Duo-leest geschoeid. Bij uw recensent kan het maar matig beklijven dit weekeinde, wellicht speelt het relatief vroege tijdstip, of het buitenpodium de band parten. DIt is muziek die je toch het best kunt consumeren in het duister en aan het einde van de avond.

Het biedt ons in ieder geval de kans om Talk Show te gaan zien de eerste band in ons blokkenschema die gedeeltelijk overlapt met andere podia. Qua energie denk ik bij de jonge Londenaren gelijk terug aan de vroege jaren negentig. De laatste keer dat in Zuid-Limburg een serieuze aarbeving gemeten werd. Niet veroorzaakt door de gevolgen van mijnbouw, maar door, het destijds in Nederland nog volledig onbekende, Rage Against The Machine die 50.000 man synchroon op en neer wist te laten springen. Die energie dùs, die spat nu dankzij frontman Harrison Swan wederom van het podium, alleen speelt hij niet voor een 50.000-koppig publiek. Het aanwezige publiek laat zich echter niet weerhouden door zulke statische feiten en de moshpit is aan én komt met slotsong “Leather” tot een heerlijke climax.

Nightbeats dat als tweede acte de présence geeft in The Mist, is een vreemde mengelmoes van stijlen. De band rond Danny Lee Blackwell klinkt bij tijd en wijle zo dansbaar als late eighties bands als Stone Roses of Primal Scream. Maar de band’s muziek kan voor je gevoel alleen maar uit een woestijn stadje als Tuscon komen. Heerlijk laid back én groovy tegelijk.

Van PVA dat aansluitend op het Het Bos-podium haar opmerkelijke mix van techno en postpunk ten gehore brengt krijgen we maar één liedje mee. Maar TV Priests die gedeeltelijk overlappen op Het Veld-podium. Zijn oerdegelijk en lopen nog het meest associaties met de Noord-Ieren van Therapy?.

Op papier was het met Fontaines DC en Murder Capital vergeleken Gilla Band (voorheen Girl Band) een van de gedroomde headliners, Maar terwijl zij De Mist steeds leger spelen lijken de DJ’s van De Vinyl Bus in Café Entree bij de ingang van het terrein goede zaken te doen. Waarschijnlijk dankzij de fijne neus van de DJ’s voor de foutste jaren tachtig- en negentig-klassiekers. Al moet ik toegeven dat voor liefhebbers van apocalyptische feedback-geluiden de set van de Ieren waarschijnlijk niet te versmaden is.

Voor uw recensent heeft BDRMM (spreek uit bedroom) een aanlokkelijke klank. Want tegen de tijd dat BDRMM klokslag twaalf uur begint te spelen staat hij al te tollen op zijn benen van vermoeidheid. Het mag de pret niet drukken want de lekkere basgroove en het mellow-gitaarmuurtje, de shoegaze is nooit ver weg, klinken desalniettemin bijzonder aangenaam. Het maakt dat uw recensent al lekker weg kan dromen nog voordat zijn hoofd zijn kussen raakt. En dat is een gave die alleen shoegazebands of Franse chansonnières gegeven is.

Misty Fields – Dag 2

Op dag 2 komen we pas tegen tweeën het terrein opgewandeld hierdoor missen we Party Dozen en Uninvited valt uit, dus we vallen in bij Kim Churchill een Australische (surf)hippie met zongebleekte krullen die blootsvoets optreedt en die in een fraaie folkbalade de zegeningen van een “small town” bezingt in ‘Loving Home’. ‘Rosemary’ gaat over de liefde tussen ene Joe en de zanger’s stervende grootmoeder die twee weken voor haar dood verliefd op elkaar werden. Songs die genoeg liefde uitdragen om deze regenachtige zaterdag met een goed gemoed af te trappen. En daar doen geknapte snaren en andere ongemakken tijdens de set weinig aan af.

In De Mist maken de dames en heren van Pinch Points hun opwachting. Heerlijk “punky” rammelrock die desondanks lekker strak klinkt. Ondanks de energieke set staart bassiste Acacia gedurende het hele optreden dromerig voor zich uit. Als of ze zich in een andere tijd en dimensie bevind. Maar het zou best kunnen dat de bands aanstekelijk hoekige riffs haar “natural high” zijn. Ik geef ’r geen ongelijk.

Een van de handvol singles die het piepjonge Britse Lime Garden uit heeft heet ‘Surf N Turf’, zou dat de de reden zijn geweest voor programmeurs van Misty Field om de piepjonge Britse dames te boeken in hun voormalig turfstekers-kolonie? Het zou maar zo kunnen. Hun set klinkt in ieder geval heerlijk dromerig deze vroege zondagmiddag en ze roepen herinneringen op aan het al net zo fijn dromerige Secret Love Parade dat een jaar of vijftien geleden in Nederland future maakte. Dat geldt met name voor fraaie single ‘Clockwork’. Het is dan ook jammer dat de met dikke bontmuts gewapende zangeres Chloe Howard aankondigt de set in te korten omdat ze zich niet lekker voelt. Wellicht is om vier uit bed spingen in Brighton om op tijd in Asten-Heusden te zijn toch wat teveel van het goede voor de jonge Britse diva’s.

Omdat Het Bos en Het Veld regelmatig gedeeltelijk overlappen vallen we pas laat in bij Beharie, tijdens de song ‘Don’t Wanna Know’. De Noor met Fraaie Phil Lynott-coupe maakt in ieder geval fraaie laidback R&B-georiënteerde singer songwriter-muziek

Van Elephant hoeven we dan weer niks te missen omdat Het Bos en De Mist zelden overlappen. De Rotterdammers maken lekker mellow slackerrock waarbij de oordopjes uit kunnen.

Het Belgische The Haunted Youth maakt lekker volle mellow indiepop met Heerlijke galmvocalen en frontman Joachim Liebens draagt overigens een My Bloody Valentine-shirt. De invloeden van de grootmeesters van de shoegaze zijn nooit ver weg, zoals tijdens de show van Just Mustard ook weer zal blijken. Zoveel shoegaze weerhoudt het zonnetje er echter niet van om door te breken. Wat de set, die mooi afsluit met single ‘Coming Home’, van een gouden randje voorziet, want eerder vandaag spoelden we nog bijna van het terrein door een hoosbui.

Van Ghost Woman  pikken we een staartje mee. Slechts twee nummers, te beginnen met ‘Behind Your Eyes’, maar die twee nummers klinken erg fijn.

Daarna is het tijd voor échte shoegaze van Just Mustard, een jong Iers vijftal. Dankzij de vocalen van zangeres Katie Ball is de vergelijking met genregenoten Cranes nooit ver weg. Ook muzikaal heeft Just Mustard raakvlakken zijn met Cranes, maar om ze een flauwe kopie te noemen gaat te ver, daarvoor heeft de band teveel eigen smoel. Al maakt de band het het ons niet makkelijk met haar krassende gitaren en loeiharde noise-uitbarstingen, Wij zijn na afloop echter om.

Over de Excelsior-raspaardjes Moss, die vanavond in Het Bos acte de présence geven,kun je veel zeggen. Doen we niet. Moss is gewoon de beste band van Nederland. Punt!

Aansluitend speelt Los Bitchos in De Mist en wanneer je zoveel “fijnbesnaarde” dames op het podium ziet staan als bij het Britse Los Bitchos, dan verwacht je ieder moment dat “Walk Like An Egyptian” langskomt. Maar niks van dat alles. De Britse all female band (met een enkele heer op gitaar en drums) lijkt volledig te bestaan uit de Britse achterkleindochters van surfgitaar-legende Dick Dale. En wees eerlijk. Zijn ‘Misirlou’ (een bewerking van een Griekse volkstune ‘Μισιρλού’) is per saldo véél exotischer dan de Bangles-hit. Dus de dames wéten hun muzikale invloeden goed te kiezen. Al is Los Bitchos zeker niet puristisch. Want reggae-invloeden hoor je net zo makkelijk terug in hun muziek. De juiste band op het juiste momenten zijn ze zeker.

Bij de Psychedelic Porn Crumpets voert de in fuzz gedrenkte psychedelica de boventoon. schatplichtig aan een grootmeester, zoals de dames van Los Bitchos, zijn ze niet, als hoor ik Hendrix’ ‘Cross Town Traffic’ meen ik nog even voorbij komen. De invloeden van de band stuiteren in ieder geval net zo enthousiast van links naar rechts als de uitzinnige moshpit pal voor het podium.

De Optredens van Protomartyr en TRAAMS, in respectievelijk De Mist en Het Veld, voelen bijna als een afsluitende “double bill”. Al was het maar omdat Protomartyr’s Joe Casey bij de laatste band ook nog even aanschuift voor ‘The Light At Night’. Maar eerst mag hij zelf acte présence geven met Protomartyr, deze toernee aangevuld met Deal-zusje Kelley op toetsen en gitaar. Ik denk overigens niet dat ik sinds Shane MacGowan And The Popes ooit een zanger zo dronken op het podium zag. Het doet echter weinig af aan zijn voordracht. Al roept die eerder herinneringen op aan dat andere Britse icoon Mark E. Smith.

Afsluiter TRAAMS is de perfecte band voor de nacht, dankzij de heerlijk stuiterende baslijntjes heeft hun donkere eighties-sound iets ontegenzeggelijk opgewekts en keer je aan het einde van de nacht met een vrolijke glimlach terug huiswaarts (of naar je tentje zo u wilt). Al kan nafeesten in het Entree Café natuurlijk ook (Waarschijnlijk met ABBA).

Misty Fields – Dag 3

Dag drie trappen we af met Robbing Banks, Nu eens geen Amerikaanse folky of een Australische hippie die de voormiddag mag openen maar een Hollander die achter vele pseudoniemen schuilgaat. Zijn halverwege de set gespeelde ‘Got Love Need Money’ is ieder geval een leuk nummer. En illustreert gelijk waarom hij van Het Veld naar Het Bos is gepromoveerd. Robbing Banks is soort garagerock-Nikkelen Nelis. Hij speelde twaalf jaar geleden met Drive Like Maria al eens eerder op Misty Fields, maar daar heeft hij geen actieve herinnering aan. Niet vreemd als je bedenkt hoe vaak hij met zijn publiek proost.

Maar Robbing Banks is met zijn (Peaky Blinders) flatcap een mooie opmaat voor Rob Heron & The Tea Pad Orchestra die vervolgens met jaren twintig en dertig ragtime en alleen akoestische instrumenten een heerlijk nostalgische set in De Mist speelt. Al is Rob geen “crook” zoals hij zingt. Hij is een “honest man”. Wij geloven hem.

Memes is al bezig in op Het Veld als wij arriveren. Memes maakt Schotse postpunk met elektronische beats. En het eerste “fuck the king” (de Britse niet de onze) is al een feit.  Maar slotsong “Cheer Up” is beslist opwekkend.

In Het Bos is een cowgirl-alert afgegeven voor Whitney Rosę, de leading lade van de gelijknamig band zou namelijk zomaar van vergeelde rodeo-queen poster gestapt kunnen zijn. Ze is de full package. Roodwitte outfit en goede looks afgetopt met de witte hoed die in klassieke westerns alleen gedragen wordt door de held van het verhaal. Alleen haar soulvolle vocalen contrasteren soms wat al te veel met de sound van haar gitarist. Het doet vermoeden dat ze niet die Canadese-Texaan is zoals het bio beweert, maar stiekem uit Memphis komt. Het aan het einde van de set gespeelde Leslie Gore-hit ‘You Don’t Own Me’ onderstreept dat nog eens extra. Lekkere laidback zondagmiddag-muziek. En na de rootsy start blijkt Memes juist vandaag de vreemde eend in de bijt. Maar hé: “fuck the king”.

Het lijkt er op dat Misty Fields met The Lounge Society een van de spannendste bands op de “mellow” zondagmiddag geboekt heeft. Hoe misleidend kan een naam zijn. Al zijn zijn zanger Cameron Davey’s gestamelde “thank you’s” van een Mister Bean-achtige kwaliteit. Dus van charisma moet de band het niet hebben. Slotsong ‘Generation Game’ wordt echter tot de epische lengte van ruim acht minuten opgerekt. Dus muzikaal zit het allemaal wel goed

Regressive Left op Het Veld blijkt punkrock met bliepjes. Met een jeugdige Steve Coogan lookalike als zanger. Song ‘Cream Militia’ is terug op veler verzoek (op Best Kept Secret speelden ze die song bijvoorbeeld niet) Slotsong ‘Wrong Side Of History’ roept associaties op met de hoogtedagen van The Talking Heads. Fijne show!

The Dawn Brothers. die vandaag als voorlaatste act op Het Bos-podium staan roepen ontegenzeggelijk associaties op met The Jayhawks en ze zijn ongetwijfeld geïnspireerd door de mannen die het aloude Americana-genre in de vroege jaren negentig nieuw leven inbliezen. Dat dit hele mooie songs op kan leveren bewijst de spannende bluesy song ‘How Come’, gezongen met een Curtis Mayfield-achtige falset.De meeste liedjes van de broers hebben vandaag echter een lekkere  feel-good vibe. En daarbij hebben ze de zegen van Rob Heron en zijn Tea Pad Orchestra die het geheel vanaf het veld goedkeurend gade slaat.

Qua publieksparticipatie wint Hi High dit weekeinde. De meezingrefreintjes worden al na een paar nummers luidkeels meegescandeert. En tussen de songs reageert het publiek licht euforisch Uitgezonderd uw zure ERC-recensent natuurlijk, die moet om zijn bedachtzaam-coole imago denken.

Daarom verruilen we de Belgische bombast voortijdig voor The Triptides die op Het Veld acte de présence geven. Zanger Glenn Brigman is een aangenaam nasale Ronnie James Dio lookalike die de lekker lome retro-sound van de band extra cachet geeft door een zonnebril te dragen die voor het laatst in de vroege jaren zeventig modieus was. Uw recensent wordt in ieder geval erg blij van de slacker-uitstraling van de heren en dame, en fijne galmvocalen, een spacy gitaarsound en groovy baslijntjes doen de rest. 

Afsluiter Opus Kink doet qua vibe erg denken het een aantal jaren geleden zéér populaire Shantel & Bukovina Club Orkestar. Al hebben de songs van de band nog het meeste weg van een dronken, door Nick Cave gezongen, versie van ‘London Calling’ Maar dan een versie met een volvette blazerssectie en een “demonische” Körg-synthesizer. Op papier dè ideale afsluiter, ware het niet dat veel bezoekers voordat de zon onderging hun tent al ingepakt hebben en huiswaarts gekeerd zijn. Waardoor de wilde afterparty eindigt in een spooky horror-soundtrack op het steeds griezeliger ogende bospodium. Desalniettemin blijft Opus Kink een fijne afsluiter van een hele mooie vijftiende editie van Misty Fields.