Terwijl in de Kleine Zaal Orphaned Land de death/doom kant van progressieve metal vertegenwoordigen de bands in de Grote Zaal de meer djent-georiënteerde kant. Blijkbaar is die ook een stuk populairder want het is uitverkocht.

Tekst: Jochem van der Steen | Foto’s: Bram Geurts

The Intersphere mag de avond openen met hun sterk door popmuziek beïnvloede versie van progressieve metal. Zeer heldere, wat ingetogen vocalen worden gecombineerd met djenty riffs, synths en poppy beats. Het geeft het optreden soms een dansbaar karakter, maar net als je meegevoerd wordt door die beats, of juist een heavy riff trekken de vocalen je uit die mood. Toch wordt de band zeker goed ontvangen door het publiek die ongetwijfeld blij zijn met de mededeling dat de band volgend jaar in Tilburg te zien zal zijn voor een headline show.

Charlotte Wessels werd natuurlijk bekend als zangeres van symfonische metal band Delain. De afgelopen paar jaar kon ze echter haar creativiteit kwijt via haar eigen Patreon waar ze elke maand een nieuw nummer voor schreef. Die songs gingen alle kanten op, maar vanavond etaleert ze meer de metal kant door de live vertolking van nieuw album ‘The Obsession’.

Dat Charlotte een geweldige stem heeft wisten we al. Die stelt hier ook niet teleur, vooral getuige de geweldige vertolking van het catchy ‘Dopamine’. Maar waar ze extra punten mee scoort is haar kwetsbare en sympathieke opstelling. Zo vertelt ze over haar plankenkoorts waar het nummer ‘The Crying Room’ over gaat. Haar manier daar mee om te gaan is die angst een beetje belachelijk te maken door een shirt te dragen met ‘I love crying’ er op. Overigens ook te koop bij de merch. Op en top metal wordt het met ‘The Exorcism’, opgedragen aan die ene persoon in de zaal die bekend wel wat demonen te hebben.

De hele orkestratie staat als een huis en het is mooi te zien hoe de toetsenist net zo hard rockt als de gitarist. Boeiend is ook de elektrische cello, die verschillend malen terugkeert. Een prachtig instrument met een mooi geluid.

Vanaf de eerste beukende riff krijgt VOLA de zaal mee en zien we zowat iedereen headbangen. Het is nu ook goed te zien dat het uitverkocht is, duidelijk is deze Deense band de terechte headliner vanavond. Dan volgt die typische clean zang van gitarist Asger Mygind die de power uit de nummers haalt, maar dan weer wel zorgt voor een meeslepend geheel. Zwaar op synths leunende songs als ‘We Will Not Disband’, en ‘I Don’t Know How We Got Here’ van het nieuwe album ‘Friend of a Phantom’ doen het heel goed in samenspel met de futuristische lichtshow.

Overigens komen ook oudere nummers voorbij, want VOLA laat die niet toe  om met pensioen te gaan en ‘om alleen maar wat golf te spelen’. Charlotte Wessels komt nog even terug op het podium om bij ‘Cannibal’ de brute vocalen voor haar rekening te nemen, die op het album door Anders Friden (In Flames) worden gedaan. Het is aangenaam te horen dat de gitaren live net wat harder klinken dan op de plaat. Vooral bij ‘Head Mounted Sideways’ is dat genieten. Het nodigt wat meer uit om niet alleen maar passief te luisteren. Uiteindelijk, op het eind, besluit dan ook een fan te gaan crowdsurfen.

Zondermeer een zegetocht voor deze band. Het kan niet anders of VOLA zien we de volgende keer in een grotere zaal, zoals die van 013.