Het is een gezellige bedoening op donderdagavond bij het Blue Collar Hotel. Het hotel, restaurant en hostel in één heeft namelijk steeds vaker leuke bands in de theaterzaal staan en vanavond is een hele bijzondere met niemand minder dan The Goddamn Gallows.

Foto’s: Justina Lukosiute | Tekst: Guido Segers

De band is een samengeraapt zootje, dat al jaren rondzwerft door de Verenigde Staten met hun oorsprong in de Rust Belt in het noordoosten. Met wortels in diverse stijlen en een band bestaande uit een verzameling vagebonden is het alleen al op het podium een bijzondere verschijning. De band bracht in 2014 hun laatste plaat uit, getiteld ‘The Maker’, opvolger van het toch legendarische ‘7 Devils’. Er gaat in 2017 een nieuwe komen, maar in de tussentijd doet de band wat deze het beste doet en dat is live spelen.

Net als de wildgroei van stijlen in het geluid van de band, is het publiek duidelijk uit allerlei uithoeken van het muzikale spectrum aanwezig. De unieke stijl van The Goddamn Gallows heeft dan ook kleurrijke namen gekregen als ‘gutterbilly’ en ‘hobocore’. Beide termen doen recht aan het geluid, maar verraad niet de rijke samenstelling er van. Dat kun je maar op één manier ervaren en gelukkig zwengelen de heren iets na negenen hun instrumenten aan.

De stem van zanger Mickey Classic (voorzien van een meesterlijke snor) is als asfalt en teer, zwart ruw en gaat door merg en been. Voeg daar nog twee stemmen aan toe die even ongepolijst zijn en je hebt een koortje uit de goot met overtuigingskracht. Het ritme schommelt ergens tussen iets van rockabilly en country in, maar kent ook weer een geheel eigen effect en vibe. Die is vooral energiek, voortstuwend en levendig. Het is een geluid van vuile nagels en besmeurde gezichten, vies maar vol van leven.

Dat geluid kent een vleesgeworden uiting in de vorm van wasbord en accordeon speler TV’s Avery, welke als een ongeremd projectiel over het podium stuitert. Omhoog spuwend en dan in de mond opvangen, fans plagend en publiek vangen met een kabel, het kan niet op met de razernij van deze man. Een rodeo clown op de verkeerde plek zou je denken, maar ondanks dat de kunstjes misschien gerepeteerd zijn doet het niet af van de authenticiteit van het optreden. Knotsgek, maar wel het soort dat helemaal past bij deze band.

Natuurlijk komt ook die favoriet ‘Y’all Motherfuckers Need Jesus’ langs en vele andere nummers, waarop vrolijk gedanst en gestuiterd kan worden. De band speelt steady en strak, hoewel de samengang van de contrabas, banjo en gitaar klinkt als een heksenketel van klanken. Dat wilde gevoel van het geluid wordt belichaamt door de bandleden met hun ongepolijste look. Drummer Baby Genius komt ook nog even naar voren om wat nummers te zingen. Ook deze kerel, met zijn gezichtstattoo’s een opvallende verschijning, heeft evenals de andere drie vocalisten een onverfijnd geluid wat ergens tussen een black metal scream en hardcore zang in ligt. Dat past dan ook prima bij het vurige ‘In League With Satan’ wat hij even vertolkt.

We komen dan aan het slot van een avond met een bezweet publiek en de nodige lege glazen verspreid door de zaal. The Goddamn Gallows zijn live een beleving die genres overstijgt en luisteraars meesleept in de levens van deze mannen. Bovendien op de perfecte locatie!