We kregen al eerder een sneakpeak van het uitgebrachte album van Whiff toen we met de artiest een woordje wisselden over zolderstudiootjes, pussymagnets van zwetende puberjongetjes, zappa en slecht opgenomen bluespianisten uit 1924. Daaruit bleek al dat achter de naam Whiff een zuivere bron van inspiratie schuilt zonder enige vorm van concrete kaders. Welnu zijn nummers als Funk O’ Clock, tevens vershenen als single, in het full-length album Mojo Vibes opgenomen welke ook al per direct op vinyl verkrijgbaar is.

“Writing about music is like dancing about architecture – Frank Zappa”

Te vinden op de backcover van ‘Mojo Vibes’
Ondanks deze provocerende tekst op de achterkant van de cover van de langspeelplaat gaan we hier toch even wat over op papier zetten.

Soloartiest Whiff giet zijn hart in de mal van verschillende genres onder één en dezelfde paraplu: de paraplu van zwoele hartstochten en de turbulente rit van manische en depressieve episodes die daarbij horen. Maar de gevulde mal die ‘Mojo Vibes’ heet begint zonder enige haast. Waar het een begrijpelijke of zelfs gebruikelijke keuze is om bij een debuut al vroeg je kaarten op tafel te gooien is Whiff dus erg geduldig. En waar je dan misschien soms bang kunt zijn de aandacht te verliezen vanwege de ongehaaste flow, blijft het geheel eigenlijk ten alle tijden aanspraak maken op jouw spanningsboog als luisteraar; de muzikant trekt je moeiteloos in zijn tempo. Nieuwe elementen worden blijvend op eigen houtje geïntroduceerd en er worden verschillende hoeken van het ‘oldschool’ spectrum getoond. Zo begint het album bijvoorbeeld met de heimweegevulde slow blues van I Miss The Blues, waar de titeltrack dan het stokje in deze hunkerende sfeer overneemt, maar introduceert dan bijvoorbeeld een timide rapstuk en progresseert kalm, maar merkbaar in genoemde sfeer. Het gaat van dat hunkerende naar een meer engaging gevoel en is wat opgewekter. Zo blijft het verfrissend en verrassend. Bij We Only Love When We Cry is de ondertoon nog steeds sterk verlangend, maar in principe is de artiest hier meer uit zijn schulp gekomen en vult het refrein met een ontzettende catchy melodie aangevuld met een swingende latingroove. Dat mondt vervolgens weer uit in de opgewekte funk van Funk O’clock. Om maar even een voorbeeld te geven van hoe ingenieus dit album is. Het pakt de luisteraar in met subtiliteit over uitbundigheid (vergis je niet, die zit er ook in), en alles wordt bijzonder appetijtelijk gebracht. Enfin, genres worden moeiteloos geïntroduceerd, eigen gemaakt en daarbij blijven de sfeer en het gevoel ten alle tijden naadloos progresseren van stuk tot stuk en van nummer tot nummer. De gradualiteit (voor zover dat een woord is) als onderdeel van nuance is dan ook waar het album echt indruk maakt.

Overigens rijst bij de A-side de soms vraag op hoe origineel het dan is, gezien het vaak een hele duidelijke knipoog is naar benoemde stijlen. Is dat belangrijk? Niet per se. Stoort het? Zeker niet. Maar het is vaak wel een must om dat even onder de loep te nemen. Het is dan bij de B-side dat deze vraag beantwoord wordt. Hier komen invloeden en inspiraties samen tot authenticiteit. De nummers zijn fris, ontzettend catchy en origineel. Lost is daar dan een goed voorbeeld van, waarbij innemende zang onder begeleiding van een gedimt gitaartje omzet in een sfeer waarbij de zanger inadequaat comfortabel lijkt te zijn in de verdwaling van zijn negatieve emoties. Little Girl sluit dan af met het herwonnen enthousiasme en een bijbehorende energieke knal.

Wanneer je aan het eind van de plaat heimwee hebt naar de play-knop, zit je gevangen in dezelfde vicieuze cirkel die de artiest samenvat alszijnde Mojo Vibes. De plaat is een vloeibaar geheel van eerder beschreven turbulente rit van manische en depressieve episodes die de reis van de liefde omvatten. De uitingen van de introspectie die daarbij te pas komt, komen dan naar voren in tekst, instrumenten en betekenis. Het is daarbij ook een flinke aanrader (punt) om het album om in zijn geheel te luisteren.