Het is zover, de donkere wolken trekken samen en in zwart gehulde hordes trekken richting de poptempel van Eindhoven om duistere goden te aanbidden die op het podium zichzelf zullen onthullen. We hebben het natuurlijk over Eindhoven Metal Meeting, eindelijk weer terug na een laatste editie in 2019 en een pandemie. Misschien wel het laatste festival waar we nog op zaten te wachten, maar we hebben er uiteraard veel zin in en zoals altijd is de warming-up een heerlijke line-up van ‘incktswart geweld’.

Foto’s Paul Verhagen | Tekst: Guido Segers

Nou moet de Effenaar zelf nog even op gang komen vandaag, want het heftig digitaliserend podium, ‘smart venue’ noemen ze dat, heeft wat kuren. Het Ticketmaster systeem heeft kuren, éé pinautomaat bij de bar werkt niet, én de prijzige kluisjes (waar je geen LP in gaat krijgen, al was je Hans Klok) werken ook niet. Ook internationale bezoekers hebben het er moeilijk mee; de laatste keer EMM was de garderobe nog een euromuntje op de balie en een digitaal betaalsysteem is niet voor iedereen makkelijk. Afijn, het metalpubliek zou geen metalpubliek zijn als het dit niet allemaal gedwee over zich heen liet komen. Dan duurt het maar wat langer, lijkt men te denken.

Theotoxin heeft geen zin om rustig aan te doen. De Oostenrijkers (met corpse paint, het is vanavond een corpse paint-only avond op het podium, wat betekent dat alle bands corpse paint hebben en dat is dus bij deze afgetikt) hebben net hun nieuwe album ‘Fragment: Totenruhe’ uit en staan in de startblokken voor actie. De band heeft een dynamisch geluid, vol versnellingen en explosies, die je als luisteraar alert houden. Het helpt daarbij dat frontman Kurt Enzi continue de confrontatie met het publiek opzoekt en die energie lijkt de band telkens weer een stapje verder te krijgen. Er wordt ook afgesloten met een Marduk cover, en laten we wel wezen; goed Marduk coveren, dan ben je een stel bazen.

Whoredom Rife is vervolgens een band die wat meer de statische hoek van de black metal opzoekt. De band uit Trondheim is één van de Nidaros black metal groepen, die de vlag van het traditionele, Noorse geluid hoog houden. Nidaros is de Middeleeuwse naam voor Trondheim trouwens. De band lijkt wat vlak te beginnen, met veel van die uitgesponnen, dronende gitaarpartijen en minimale verschuivingen binnen een toch tamelijk bruut geluid. Zanger Kjell Rambech staat af en toe zo hardnekkig een levend standbeeld uit te beelden, dat het totaal is als een plaat die in een locked groove loopt. Whoredom Rife is echter van de lange adem en de set bouwt op naar een steeds explosiever en heftiger geluid wat op z’n hoogtepunt gewoon stopt. Zonder happy end dan.

Archgoat is toch een beetje de AC/DC van de black metal inmiddels. Het trio, met daarin de broers Ritual Butcherer en Lord Angelripper doet namelijk al 30+ jaar hetzelfde kunstje van punked-up blackened death metal spelen, met titels die zo cliché zijn, dat het bijna opzet lijkt. Overigens hanteren ze zonder ook maar enig teken van zelfspot diezelfde namen ook in interviews enzovoorts, want lachen is er niet bij in het statische optreden van de Finnen. Stil staan op je plek, een nummer eruit rammen, synchroon omdraaien en een slok bier drinken en …repeat. De vocalen van Lord Angelripper doen de term ‘cookie monster vocalen’ eer aan, maar de beste man heeft een deel van de zang op de backing track staan. Geen idee wat de reden is, maar het doet wat afbreuk aan het noeste werk van de band. Archgoat bracht dit jaar nog een nieuwe EP uit. Die klinkt net als de rest van hun oeuvre; hard, compromisloos en puberaal blasfemisch. En eigenlijk hebben we het zo ook het liefst.

Als je dan op het post-laatste trein moment mag spelen, kan het tegenvallen in de kleine zaal van de Effenaar met de motivatie van een band. Helleruin heeft daar geen moment last van. Hun bombastische, dramatische geluid wordt nog meer kracht bij gezet door Carchost, de man achter het project. Hij gaat als een maniek over het podium met zijn armbanden vol spikes en zo nu en dan een fles rode wijn (die maar niet leger raakt). De band klinkt gepassioneerd, het is muziek vol expressie, anders dan het kille, afstandelijke van de voorgangers. Carchost belichaamt dit in zijn fysieke performance, uiteindelijk ook op de rand van het podium en tussen het publiek hangend. Helleruin kwam vanavond om te overtuigen en dat is ze gelukt. We zijn klaar voor Eindhoven Metal Meeting.