Why Tony is het brainchild van Rob Cornelissen, die ook in diverse andere bandjes actief is. Maar dit is zijn eigen kindje en ‘Mindhoven’ nam hij zelf op samen met bassist Roel van Erp, met deelnemende muzikanten Frank van Bussel (gitaar/backings) en Adje Janssens (drums). Het mixen en produceren deed Rob samen met Roel Blommers (Spades). Het is alweer de derde van de band.

Qua geluid hangt Why Tony de jaren negentig indie vibe aan, maar met een hele duidelijk Europees smaakje. Merkten we ook al op die vorige plaat. De productie valt alvast niets over te klagen, hoewel het misschien noemenswaardig is dat de songs als losse singles uitgebracht zijn, wat soms wil zeggen dat het echt losse verhaaltjes zijn. De overgangen voelen voor mij althans zo nu en dan wat abrupt, maar niet storend. Oh, misschien leuk om te vermelden dat Rob ooit in de band Mindhoven speelde. Hebben we eerder geschreven, maar het voelt nu net wat relevanter.

Ik bedoel, je kan er bijna niet onderuit dat Why Tony een heel specifiek geluid pakt op ‘Wish I Had A Spotless Mind’. Van dat sluimerige en gevoelige met catchy melodie in een keer in die rock’n’roll sound springen, dat doet mij denken aan Belgische bands als dEUS of misschien zelfs Eels. Toch neigt het melancholische geluid ook wel eens naar groepen als Afghan Whigs en misschien zelfs Elbow. Maar goed, dat is maar om je een gevoel te geven van hoe deze Eindhovense act je toe kan komen met een zweem van mysterie op songs als ‘Shadow’ of juist het all-out ‘Burn-in, Burn-out’.

En dat zwoele geluid op ‘Mindhoven’, heerlijk. Inclusief een kleine referentie naar An Evening With Knives. Of ‘Drunken Clown’, wat lekker voortkabbeld met een alt-country vibe, maar toch doorpakt op die dreunende bass lijn her en der. Het zijn allemaal nummers om lekker mee op reis te gaan. Speels, maar toch ook melancholisch en altijd met de nodige gitaarhooks. Een beetje Blur misschien wel, als we dat mogen zeggen, maar op ‘Bright Light’ hoor je juist weer wat americana terug met muziek die als woestijnzand in de lucht blijft hangen terwijl de gitaar door rammelt en jankt. De vocalen hebben zo’n vreemd effect dat je de song in trekt en dat is prima.

Het is soms de sound van het smachten en wachten, met een kolderieke sprong erin. ‘Drunken Clown’ bijvoorbeeld heeft een gelatenheid die zich afwisseld met die lekkere steady lijnen. Iets opgefokter wordt het op ‘Where do we go now’. Een stevige, pakkende rocksong, zoals Why Tony ze graag neerzet. Met hoge energiewaardes eindigen we op ‘Moonshine Asked For More’. Is het dan klaar? Nee, dat is het mooie. Je kan ook de demo’s beluisteren en dat laat weer een andere kant zien van de plaat en de liedjes op deze fijne rockplaat van Eindhovense bodem.