Winterfylleth bestaat 10 jaar en viert dat met een toer die ze ook naar Nederland brengt en wel in de knusse basement van Dynamo. Net als support Fen eren de Engelse heren de geschiedenis van hun vaderland. Dat uit zich in het artwork maar ook zeker in de folk-achtige intermezzo’s, sferische passages en heldhaftige mannenzang. Maar eerst de snellere variant van Black Metal met Necronautical die deze editie van Black Vault Mass opent.

Tekst: Maurice van der Heijden

De zanger/gitarist klinkt erg evil tijdens de aankondiging van het tweede nummer maar de sample die volgt lijkt een op hol geslagen Efteling deuntje en ik kan mijn lach niet houden. De band klinkt vooral gehaast en dat op een constante golflengte. Dat hoeft bij Black Metal geen probleem te zijn maar dan mag het wel graag strak. Dwars erdoorheen horen we synthesizer melodieën die te vrolijk klinken. Het materiaal is eenvormig, nergens komt een dikke break of een snijdende riff opzetten. Het stemgeluid is buiten de aankondiging vooral schreeuwerig en monotoon waardoor het optreden na tien minuten al snel vervelend wordt.

Toch herpakt de band zich in het slepende laatste nummer. Minder gehaast en een heroïsche sfeer met de cleane stem van de bassist.  Dit nummer is de perfecte brug naar de rest van de avond. Fen is een band die per album uitbreidt in atmosferische passages en laag op laag bouwt zoals het Engelse landschap eens gevormd was. Ze openen met nieuw werk van het album ‘Winter’ dat dik een kwartier duurt en qua bombast maar blijft uitdijen. Helaas dat de drummer het in de laatste snelle passage niet kan bijbenen anders kon het drietal zo de plek innemen van het opgeheven Agalloch.

De melancholische mistige sfeer wordt doorgezet in het tweede nummer maar dat is maar even want daarna wordt er stevig door geknuppeld en daar is Fen op zijn zwakst. Het drietal is net niet strak genoeg om de genadeklap uit te delen ondanks de vinnige zang. Ze herpakken zich in de slepende passages die vol melancholie zitten. Hier laten ze zien hoe ze de Engelse geschiedenis en het rauwe landschap het beste kunnen eren. Het snelle einde overtuigd dit keer wel en de dubbele zangpartijen met verschillende accenten komen trefzeker aan.

Het beest is los en het derde nummer gaat gelijk in de versnelling zonder het ontbreken van de typische Fen lagen. De dynamiek in de nummers houdt de band overeind. Jammer dat de woeste schreeuwstem soms net te overheersend in de mix ligt maar goed door dezelfde microfoon komen de galmen cleane vocalen. Het hoogtepunt is ‘Menhir – Supplicant’ met het bombastische einde inclusief woeste kreten. Het laatste nummer valt dan weer een beetje in het water omdat de snelle partijen rommelig zijn en de eindzang vals is. Kortom: het drietal was door de verschillende lagen, dynamische overgangen en diversiteit aan zang goed te verteren maar is net niet een topper live.

Winterfylleth knalt er volop met dubbele zang en bass in het eerste nummer. Hier staat een band met ervaring. Daarna komt een oudje van ‘Ghost of Heritage ‘ om de hoek kijken dat venijnige black metal combineert met in het midden zelfs een hardcore passage. Logisch want de band ontstond tien jaar geleden uit een hardcoreband. De band staat in ieder geval als een huis, jammer dat het bassdrum geluid de gitaren overheerst. Halverwege geeft het viertal gas terug en ook met slepende Black Metal pakken ze de Dynamo basement in. Met nu drie dubbele zang eindigen ze met een Engelse folk arrangement. Inmiddels is het geluid in balans dus de volgende kraker mag op ons afgevuurd worden na een intermezzo.

Grappig is dat de zanger-bassist het publiek bedankt voor de aanwezigheid op een dinsdag avond terwijl het toch echt woensdag is. Elk album is met een kraker aan bod gekomen en de kwaliteit blijft hoog ondanks dat de band vaak hetzelfde trucje doet. Met het ‘hitje’ ‘Defending The Realm’ als afsluiter bewijst de band in tien jaar tijd genoeg ervaring te hebben vergaard om een uur lang te boeien. Op naar de volgende tien jaar?