Ik ga er niet aan beginnen, het noemen van alle bands waar Roel N. in actief is. Worthlessness is één van de solo projecten, die hij opgestart heeft na het einde van Alien Possession, waar we eerder eens wat over schreven. Worthlessness heeft weinig verdere omschrijving, maar lijkt een grimmig soort spelevaren naar de uithoeken in de extreme metal.

Hiernaast speelt Roel N. nog in de actieve bands Throw Me In The Crater, de Eindhovense Lava-Sludgers, Utter en Ride With Death. In het afgelopen jaar bracht Worthlessness een viertal platen uit. Allemaal met een ander karakter en geluid, maar onmiskenbaar van dezelfde hand.

Het titelloze debuut van Worthlessness (of je moet ‘…’ een titel noemen) is een smerige, luidruchtige black metal plaat. De sound valt te omschrijven als een blik in een afgrond die smerig en angstaanjagend is, met logge, doomy passages en vocalen die klinken alsof de woorden tergend de wereld in gespuugd moeten worden. De onaardse stem valt nog meer op als deze in de achtergrond kermt over dungeon synth-y klanken. Vrij veel kalme en akoestische passages geven een bijzonder atmosferisch gevoel aan deze plaat met helse klanken.

‘The devil in you is not the devil in me’ heeft een geluid wat zich bijna als grandeur en soms bijna carnavalesque. Met hectische synth riffs, wordt de luisteraar overdonderd door het meest eclectische van de jaren 90 black metal. Het is een constant barrage van geschifte klanken, die geen ruimte laat voor rust tot er een break in de aanval komt. Op een ander moment hoor je rare synthwave piepjes die overgaan in de volgende bak ellende. Een vreemde luisterervaring, die recht doet aan een tijd van experiment in het genre.

De derde plaat van Worthlessness in 2017 gaat volledig de doom kant op. ‘Isolation, Confrontation, Annihilation’ is een zwaar, sludgy monster met her en daar een Sabbath referentie verstop tussen de kolossale riffs. Als het tempo oppikt, wordt het een ram en beuk plaat, vol agressie en vuur, waar je door meegesleept wordt. Toch voel je weinig groove in het geluid van Worthlessness, eerder een soort pissig venijn. Dat zal maakt de scherpe randjes extra venijnig.

De laatste release van de act kwam in januari 2018 uit en heeft een bijzonder uitgekleed geluid. Op ‘Fallen’ is de distortion vaak bijna helemaal eraf gepeld, om een soort folky basis over te houden. Het geluid is nog altijd grimmig en met het nodige venijn, maar doet meer en meer denken aan de necrofolk van Furia. Het rammelende gitaargeluid, de lo-fi effecten en het wat zeurderige geluid. Een lekker spelend geluid met veel gitaargepingel, maakt deze release donker, maar ook prettiger in het gehoor. Een opvallende ontwikkeling op het einde van deze rit.

We zijn benieuwd naar de toekomst van Worthlessness.