Op een doordeweekse avond staat een bijzonder bandje op het programma van de Effenaar. Wovenhand, de band rondom David Eugene Edwards, strijkt namelijk neer in Eindhoven en dat is altijd een belevenis.

Foto’s Paul Verhagen | Tekst Guido Segers

In 2016 kwam met weinig herrie het inmiddels achtste studio album van de band uit, getiteld ‘Star Treatment’. Een plaat die de typische Wovenhand kenmerken weer naar voren brengt, een mengsel van diepe spiritualiteit en een lezing uit de Amerikaanse muziekgeschiedenis. Noem het alternatieve country, noem het duistere folk, er zijn slechts een handvol acts die je in één adem kunt noemen met de groep uit Denver.

Support komt vandaag van Emma Ruth Rundle, een singer-songwriter met een aparte vocale expressie die een beetje richting de freakfolk lijkt te gaan. De zangeres was eerder al eens live in Nederland te zien met Red Sparowes en is ook actief in Marriages. Breekbaar, maar ook met een onmiskenbare kracht zingt de dame uit Los Angeles uit eigen werk. Onlangs kwam haar laatste album ‘Marked For Death’ nog uit, wat ook een juweeltje mag heten.

Hoewel de muziek behoorlijk betoverend is, is een stapje extra niet onmisbaar. Gelukkig is er ook een violist bij, die samen met Emma zorgt voor een aanzwellend geluid dat iedereen even bij de les roept. Een waardige start van de avond.

Dan is het tijd voor de act van de avond, die vrij plots het podium op komt. Uitgedost in de inmiddels bekende outfits die iets reflecteren van de Amerikaanse traditie, ook voor de kolonisatie of misschien juist de samensmelting van die culturen. Afijn, zonder verdere woorden trapt de band af met een set vol dromerige muziek, met de stem van Edwards die aandacht eist als een fervente priester in het zuiden van de ‘States’. Proclamerend en gesticulerend schuifelt de frontman op en neer terwijl de mooiste nummers van Wovenhand de revue passeren. Er is iets stoïcijns aan de presentatie van de band, geen lachjes, gezwaai of interactie, enkel de muur van muziek die tussen hen en het publiek in geplaatst wordt.

Er is iets bezwerends aan de muziek van de Amerikanen, iets diep spiritueel dat de luisteraar raakt. Op en neer wiegend zie je dan ook menig toeschouwer de ogen sluiten of ten hemel richten gedurende de meer sprekende nummers van de set. Het mag gezegd worden dat de band uitstekend speelt deze dag en met de juiste overgave om een mooie show neer te zetten, maar de band kan ook bezielt spelen. Dat deden Edwards en kornuiten nog op Roadburn in 2015, maar die overtuiging, dat absoluut grijpende ontbreekt vanavond wel in een verder prima show. Het kan niet altijd feest zijn zullen we maar zeggen.