Maar effe serieus, je dacht toch niet dat wij hierbij afwezig zouden zijn? We zijn niet dat platform, we zijn Eindhoven Rockcity en wij weten wel hoe belangrijk Zeke is voor het geluid wat Eindhoven zo op de kaart heeft gezet. Dus ja, we zijn erbij in een grote zaal met gordijnen en ook de nodige grijze haren, maar ook een gezellige sfeer van ‘we zien elkaar weer eens even’! Althans, totdat de gitaren beginnen te knallen.

Tekst: Guido Segers | Foto’s Paul Verhagen

Want ze waren jarenlang weg, maar nu weer terug. 69 Charger knalt er op met hun geluid dat de speedrocksporen bevat van Zeke (en late natuurlijk Peter Pan Speedrock), maar ook de nodige rockabilly en rock’n’roll. 69 Charger is het geluid van kroegen met afgebroken pisbakken, en door bierplassen-plakkende vloeren, met speakers die altijd te hard staan. Dat dus, maar vandaag voelt het ook lekker losjes. Net te moeilijke grappen tussendoor, niet teveel druk op de ketel. Wel blijft het vet om Frankie Lammers, oftewel Frankie Fuzz, mee te zien spelen met zo’n energie. Zeker als je weet hoe breed zijn palet is. Dat hij gevoelige Nick Drake-achtige songs maakt solo, maar ook helemaal los kan met deze naar benzine-riekende gasten. Hulde!

Dan mogen we gaan genieten van Nine Pound Hammer. Eén van de originele vaandeldragers van het subgenre dat we soms cowpunk noemen. Country-doorspekte punk dus, van een stel dudes die eruit zien alsof ze net bij hun banen in autogarages en een bourbon-distillerij vandaan komen in Kentucky. Het is ook allemaal no-nonsense met de boys, die lekker door de setlist stomen. Frontman Scott Luallen zoekt de interactie met het publiek op, maar die blijft in alle eerlijkheid wat uit en dat is jammer. Er zat meer in vandaag, want Nine Pound Hammer gaat voor die mokerslag. Ja, dat is een hamergrap. Het mid-tempo cowpunk deel van de set kijgt niet echt veel bijval, maar aan het slot pakt Blaine Cartwright de microfoon en gaat het tempo even omhoog. We horen onder andere een puike Black Sabbath cover, met die ‘eigenlijk-maak-je-zo-je-stem-kapot’ vocalen van Cartwright. En dan is de band op z’n best, met bijna 40 jaar op de teller.

Zeke heeft eigenlijk weinig tot geen introductie nodig. De band is een soort van godfather van wat later speedrock ging noemen, maar wat wortels heeft in de hardcore punk. Dat betekent dat je in 45 minuten zo’n 70 nummers gaat krijgen. Zo voelt het althans, als de songs als een soort oorwassing de zaal in slingeren in een hoog tempo met pauze’s na een soort cluster van songs. De belangrijke connectie is natuurlijk de split uit 2005 met Peter Pan Speedrock. Dan ben je eigenlijk een soort Eindhovense band, toch? Was dat trouwens een Kiss cover tussendoor? Geen idee, het gaat allemaal wel heel snel (ja, dat was het zeker met ‘Shout it out loud’). Denk aan de Ramones, denk aan Motörhead, en dan heb je ergens, als je het geheel in bourbon en benzine laat weken, het geluid van Zeker te pakken.

De band opereert dan ook als een machine. Dit is duidelijk eindeloze repetities, eindeloos oefenen, en honderden shows. Dat voel je aan alles. Het is dus ook wel een beetje lame als er niemand roept om die encore en Zeke verdient beter dan wat het krijgt in Eindhoven van een publiek wat een beetje als lauw bier reageert. Jazeker, er is een soort mosh pit gaande tijdens het optreden, maar het dak gaat er niet af in de grote zaal van de Effenaar. Dat zegt trouwens niks over Zeke zelf, want dat gaat gewoon die encore in en tot het bittere einde vol energie en kracht door de set heen. All hail Zeke!

Bassist Jason Freeman loopt recht van het podium af naar de bar voor een glas whiskey. Hij grijpt naar z’n knieën. Het is niet niks, in Zeke spelen.